ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΕΠΑΦΗ ΜΑΣ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ

Πριν μερικά χρόνια, κάθε Σάββατο πρωί επισκεπτόμουν τον Μιχάλη για να  ενημερώσω τα  βιβλία του. Πάντα καθόμουν στο ίδιο τραπέζι στην βεράντα του καταστήματος και ο Μιχάλης μαζί με τα τιμολόγια μου έφερνε ελληνικό καφέ στο ποτήρι. Μια μέρα καθώς έφερνε τον καφέ τον ρώτησα "πότε πήρες το καναρίνι. Ποιο καναρίνι, μου λέει, εδώ είναι  χρόνια τώρα". Κι όμως , ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το κελάηδημά του αν και αυτό ήταν εκεί και  κελαιδούσε πάντα. Πολύ απλά, απορροφημένος από την καθημερινότητα,   δεν το είχα προσέξει ποτέ.
Πρόσφατα έγινε ένα πείραμα με το ίδιο αποτέλεσμα.


Ένα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ, ένας άντρας κάθισε σε ένα σταθμό του μετρό και άρχισε να παίζει βιολί.  Έπαιξε έξι κομμάτια Bach για περίπου 45 λεπτά. Κατά την περίοδο αυτή, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, υπολογίστηκε ότι 1.100 άνθρωποι πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι από αυτούς στο δρόμο τους για να εργαστούν.

Τρία λεπτά αργότερα,ένας μεσήλικας πρόσεξε  τον μουσικό που έπαιζε. Επιβράδυνε το ρυθμό του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά απομακρύνθηκε βιαστικά.

Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο όταν  μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο δισκάκι χωρίς να σταματήσει.

Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο για να τον ακούσει, αλλά αμέσως  κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

Μόνο ένας μπόμπιρας τριών ετών σταμάτησε να ακούσει. Παρά τις αντιρρήσεις του, η μητέρα του τον τράβηξε και αυτός συνέχισε να παρακολουθεί γυρνώντας το κεφάλι του ενώ απομακρυνόντουσαν. Το ίδιο σκηνικό  επαναλήφθηκε και με πολλά άλλα παιδιά. Όλοι οι γονείς, ανεξαιρέτως τα ανάγκασαν να προχωρήσουμε.

Στα 45 λεπτά που έπαιξε ο μουσικός  , μόνο 6 άτομα σταμάτησαν και άκουσαν  για λίγο. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά, αλλά συνέχισαν  να περπατάνε  κανονικά χωρίς να μειώσουν τον ρυθμό τους. Συνέλεξε 32 δολάρια. Όταν τελείωσε το παίξιμο και επικράτησε  σιγή , κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.

Ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς στον κόσμο. Είχε μόλις  παίξει ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας $ 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Δύο ημέρες πριν, ο Joshua Bell είχε δώσει μια συναυλία η οποία ξεπούλησε σε ένα θέατρο στη Βοστώνη, όπου οι θέσεις κατά μέσο όρο  κόστιζαν 100 δολάρια.

Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία. Ο Joshua Bell έπαιξε  ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό  για κάτι που οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, τη γεύση, και τις προτεραιότητες των ανθρώπων.

Το ζητούμενο προς διερεύνηση ήταν να εξεταστεί κατά πόσο : σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα: μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά; Και  κατά πόσο μπορούμε να την εκτιμήσουμε;  Και τελικά αν αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη αναμενόμενο περιβάλλον;

Ίσως το ποιο δόκιμο ερώτημα από αυτό το πείραμα να είναι. «Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει την καλύτερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε ";

Και τώρα φτάνουμε και στην άλλη διάσταση του προβλήματος που μας αφορά. Όταν δεν προσέχουμε τα καλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και που το μόνο που μπορούν να μας προσφέρουν είναι ευχαρίστηση, πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιληφθούμε αυτά που κάποιοι σχεδιάζουν για μας αλλά χωρίς εμάς  και υποθηκεύουν το μέλλον μας καθώς και των παιδιών μας. θα καταλάβετε τι εννοώ αν διαβάσετε ΕΔΩ