Πριν από ένα μήνα είχε…..γραφτεί ότι η υπόθεση της μήνυσης του ιατρού
κ. Αντωνίου, δεν είναι μια «χαμένη υπόθεση» όπως έσπευσαν αρκετοί να
προεξοφλήσουν! Είναι αλήθεια ότι, μιλώντας με πολλούς παράγοντες όταν
κατατέθηκε η μήνυση για «ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ» κατά του συνόλου των βουλευτών
που ψήφισαν το μνημόνιο, «βομβάρδιζαν» με πληροφορίες του τύπου ότι δεν
έχει καμία απολύτως τύχη. Και μέχρι σε ένα βαθμό δεν είχε μιας και στα
δικαστήρια είχε απορριφθεί. Η επιμονή όμως του γιατρού, τον ώθησε να
προωθήσει την μηνυτήρια αναφορά ακόμα και στο Ανώτατο δικαστήριο της
χώρας στον Άρειο Πάγο. Εκεί φαίνεται ότι οι όροι αντεστράφησαν!
Η
μήνυση όχι απλά δεν κατέπεσε, όχι απλά δεν θεωρήθηκε αβάσιμη αλλά
αντίθετα: Κρίθηκε ως βάσιμη με δεδομένα που στοιχειοθετούν
κατηγορητήριο. Κι έτσι, ο αρμόδιος εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που την
εξέτασε, Αθανάσιος Κατσηρώδης, την παρέπεμψε στη Βουλή, διότι κάποιοι
από τους
«κατηγορούμενους» είχαν διατελέσει και υπουργοί. Θεώρησε
δηλαδή, ότι πρέπει να δικαστούν με το νόμο περί ευθύνης υπουργών ο
οποίος «συμπαρασύρει» και τους λοιπούς βουλευτές που δεν είχαν
διατελέσει υπουργοί! Έτσι, εδώ και μερικές εβδομάδες, στη βουλή, έχει
φτάσει το πόρισμα στην ουσία του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, το
οποίο έκρινε ότι υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις για «εσχάτη προδοσία» εκ
μέρους των βουλευτών! Το γεγονός αυτό ίσως δεν έχει προηγούμενο στη
σύγχρονη ιστορία του Ελληνικού Κράτους και είναι εξόχως σοβαρό. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
Με
την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η δίκη των πρωταίτιων της
Μικρασιατικής Καταστροφής από έκτακτο στρατοδικείο, που συγκρότησαν οι
βενιζελικοί αξιωματικοί της Επανάστασης του 1922. Στο εδώλιο κάθισαν
επτά πολιτικοί και ένας στρατιωτικός, από τους οποίους οι έξι
καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν. Η δίκη διεξήχθη από τις
31 Οκτωβρίου έως τις
15 Νοεμβρίου
1922 στην ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής (Παλαιά
Βουλή). Ήταν ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια του Εθνικού Διχασμού.
Μετά
τη Μικρασιατική Καταστροφή κι ενώ η Ελλάδα παρουσίαζε εικόνα διάλυσης,
εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τους συνταγματάρχες
Πλαστήρα και
Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά, που προκάλεσε την παραίτηση της κυβέρνησης
Τριανταφυλλάκου και του βασιλιά Κωνσταντίνου (
14 Σεπτεμβρίου
1922) υπέρ του υιού του Γεωργίου Β'. Ο χαρακτήρας του βασιζόταν στην
ανάγκη της πίστης ότι «ο ελληνικός στρατός δεν νικήθηκε, αλλά
προδόθηκε».
Στην Αθήνα συγκροτήθηκε Επαναστατική Επιτροπή, η οποία
ανέλαβε άμεση δράση, διατάσσοντας εκτεταμένες συλλήψεις αντιβενιζελικών
πολιτικών, υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Μία ογκώδης διαδήλωση
100.000 ανθρώπων στην Πλατεία Συντάγματος στις
9 Οκτωβρίου
ζητά την εκτέλεση υπευθύνων της τραγωδίας. Ο Πλαστήρας, που είναι ο
αδιαμφισβήτητος αρχηγός του κινήματος, βρίσκεται σε δύσκολη θέση.
Κοινή ήταν η πεποίθηση σε Ελλάδα και εξωτερικό ότι το δικαστήριο θα επιβάλει θανατικές ποινές.
Εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου Β' το Έκτακτον
Στρατοδικείον συσκεφθέν κατά νόμον, κηρύσσει παμψηφεί τους μεν Γεώργιον
Χατζηανέστην, Δημήτριον Γούναρην, Νικόλαον Στράτον, Πέτρον
Πρωτοπαπαδάκην, Γεώργιον Μπαλτατζήν και Νικόλαον Θεοτόκην εις την ποινήν
του Θανάτου. Τους δε Μιχαήλ Γούδαν και Ξενοφώντα Στρατηγόν εις την
ποινήν των ισοβίων δεσμών.
Η εκτέλεση των 6 έγινε, κυρίως, για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα και
όχι γιατί πραγματικά είχαν διαπράξει προδοσία σε βάρος της Ελλάδας. Την
άποψη αυτή επαληθεύουν τα λόγια του Θεόδωρου Πάγκαλου, χρόνια αργότερα:
«Δεν παραδέχομαι ότι διέπραξαν συνειδητήν προδοσίαν… αλλά υπήρξαν
μοιραία και αναγκαία θύματα εις τον βωμόν της Πατρίδος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου