Οτι αποψε την νυχτα είστε 3000 μίλια μακρια από το Σπιτι σας, σε μια ξένη βομβαρδισμενη και απελπισμενη χωρα, ανάμεσα σε δεκάδες άλλους χιλιάδες ξένους, πάνω σε ένα καράβι που κουνιέται ασταμάτητα λόγω των 8 μποφόρ που πνέει ο άνεμος. Σκεφτείτε -με κλειστα ακομα τα ματια- ότι στις 9 αυριο το πρωί θα ανοίξει την μπουκαπόρτα το αποβατικο σκάφος, στο οποιο θα εχετε απο ωρες πριν στιβαχθει, και θα πατήσετε εν μέσω δεκαδων χιλιάδων οβιδων, σφαιρων και εκρήξεων σε μια αγνωστη Παραλια όπου και, μεταξύ ανθρώπων που σκοτώνονται κατα εκατονταδες ολόγυρα, θα παλαιψετε να επιβίωσετε.
Και σκεφτειτε, τελος, ότι μέχρι το τέλος της αυριανής ημέρας ειτε οτι μαλλον δεν θα είστε ζωντανοί είτε οτι θα έχετε γίνει -κατ' ανάγκη- δολοφόνοι αλλων συνανθρωπων σας προκειμένου να ζήσετε...
Υποθεστε ότι ξαναγινατε 18 χρόνων και ότι απόψε ίσως να ειναι η τελευταία μέρα της ζωής σας.
Ανοίξτε τα ματια σας. Είστε ακόμα στο Σπιτι σας. Ακόμα ανάμεσα σε αυτους που αγαπάτε, ασφαλείς και ήσυχοι.
6.6.1944 D-Day.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου