Η ΕΚΠΟΡΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ

Η μάνα του Καπράλου θεωρείται ως το απόλυτο σύμβολο της μεταπολεμικής Ελλάδας. Εκφράζει το αφήγημα του 1821 που θέλει την Ελληνική κοινωνία δυνατή και την Ελλάδα ως δυνατό παίχτη στον πατροπαράδοτο χώρο επιρροής της. Άλλωστε, το κίνημα του Φιλελληνισμού είχε στόχο και πέτυχε να απελευθερώσει το λίκνο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού από την βαρβαρότητα του ισλαμικού χαλιφάτου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Για να ακυρωθεί το ελληνικό αφήγημα του 1821 έπρεπε να χτυπηθεί ο θεμέλιος λίθος της Ελληνικής κοινωνίας, ο θεσμός της μάνας. Στην εκπόρνευση της Ελληνικής κοινωνίας στόχευσαν τα βέλη τους οι διανοητές της αριστεράς και με την ανοχή του καθεστώτος που κυβερνά από το 1943, φτάσαμε στο τραγικό σήμερα.
Σε αυτό το πνεύμα γράφτηκε το έργο "Συμβολαιογράφος" που μας σέρβιρε το θεατρικό φεστιβάλ Αίγινας. Η επιστολή αναγνώστριας που ακολουθεί αποτελεί θέση και αντίλογο στην επιχειρούμενη διάλυση της κοινωνίας.

 Θεωρώ πραγματικά εκπληκτική την ερμηνεία της κυρίας Μανέ την οποία και απολαύσαμε ως Ερασμία στον «Συμβολαιογράφο» του Νίκου Βασιλειάδη, έργο που επέλεξε η επιτροπή θεάτρου υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του εκπαιδευτικού Γιώργου Μπήτρου, αποσπώντας τα εύσημα και τις ευχαριστίες της δημοτικής αρχής της Αίγινας.

Η Ερασμία ως νεαρή χήρα και μάνα μιας κόρης διάγει τον έντιμο βίο ως  βιοπορισμένης  σκληρά Κι αντικρούοντας σθεναρά – επί τρεις δεκαετίες- τις πονηρές προσδοκίες των ανδρών της κλειστής και αδηφάγας κοινωνίας στην οποία ζει. Η γυναίκα αυτή αποτελεί και προβάλλεται – δικαίως- ως απόλυτο σύμβολο μητρότητας εγκαρτέρησης, μαχητικότητας και αυταπάρνησης σε μια κρίσιμη, πολιτικό οικονομική περίοδο, σε μία καίρια ιστορική στιγμή.

Ως νέα χήρα –εγώ η ίδια- και μάνα μιας κόρης αναγνώρισα στην ηρωίδα στοιχεία του προσωπικού μου αγώνα. Ενός αγώνα σκληρού  καθημερινού, τρομακτικού, αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της απόλυτης ευθύνης, και παράλληλα αδιαπραγμάτευτου και ασυμβίβαστου  απέναντι στις όποιες «ανταλλάξιμες ή μη χορηγίες». Η προβολή αυτού του προτύπου αποτέλεσε για μένα ηθική δικαίωση και με ενέπλεξε σε μια διαδικασία ταύτισης , καθώς αναγνώρισα στην ηρωίδα εγγενή, δομικά στοιχεία της δικής μου προσωπικότητας. Τέτοιες Ερασμίες υπάρχουν ακόμα ευτυχώς…..

Εντελώς αναπάντεχα όμως και κατά παράδοξο τρόπο, όλο αυτό to στέρεο οικοδόμημα αξιών, αυτή η απόλυτα συνειδητή στάση ζωής κατακρημνίζεται ενόψει του υπερμεγέθους «μορίου» του γαμπρού της. Ο λεγόμενος – κατά την φρασεολογία του συγγραφέα «πούτσος του Αργύρη» στάθηκε ικανός να εκφυλίσει , να ακυρώσει και εν τέλει να εκμηδενίσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού της ηρωίδας καθώς η ίδια εμφανίζεται να προκαλεί επιμελώς και τεχνηέντως μια επερχόμενη συνουσία , δια της πρωκτικής μάλιστα οδού.

Αξιοπρόσεκτη κρίνεται η εκ των προτέρων επαινετική στάση του δημάρχου ο οποίος πραγματικά θεωρώ ότι έδρασε υπό καθεστώς άγνοιας, ως θύμα της καλοπιστίας του απέναντι στις επιλογές της «καλλιτεχνικής» του επιτροπής / ομάδας.

Καταληκτικά προτείνω στην θεατρική επιτροπή, που εμφατικά εξήρε σε όλα τα εγχώρια μέσα την επιλογή της, να αφήσει την Ερασμία ήσυχη να κάνει αυτό που ξέρει, χρόνια τώρα, και να βάλει στον δικό της πρωκτό τον πούτσο του Αργύρη.

Ευχή ή κατάρα?

Τα συμπεράσματα δικά σας

Βασιλική Λαζαρίδου

Φιλόλογος