Βρέθηκε ο Φούλης μοναχός σε έρημο μεγάλη
και έψαξε όαση να βρει να δει πως θα την βγάλει.
Η τύχη τον ευνόησε , γέλασε λιγάκι, βρήκε και
φρούτα για φαί και καθαρό νεράκι.
Κι ούτε ποτέ του ένιωσε της μοναξιά μαυρίλα
γιατί ερωτεύτηκε σφοδρά μια νεαρή καμήλα.
Που μόνο για να πιει νερό του έκανε επισκέψεις
και στο μυαλό του φούντωναν οι πονηρές του σκέψεις.
Και κάποια μέρα που ήτανε έτοιμος να την πιάσει
αεροπλάνο έτυχε κάπου κοντά να σκάσει.
Έτρεξε για βοήθεια και είδε με λαχτάρα
πως μόνη επιζήσασα δυο μέτρα γκομενάρα.
Και όπως ήταν φυσικό γενήκανε ομάδα
αλλά το κλίμα στράβωσε την πρώτη τους βδομάδα.
Όταν εκείνη δήλωσε με νόημα και γνώση πως όλα
τα χρωστούμενα θα του τα ξεπληρώσει.
Κι εκείνος γεμάτος χαρά απάντησε
Αν εννοείς αυτά που λες κάνε σταυρό και φίλα
πως θα βοηθήσεις σίγουρα να πιάσω την καμήλα.
Βεβαίως δεν χρειάστηκε και δεύτερη ατάκα
να νιώσει ότι έμπλεξε με ένα χοντρομαλάκα.
Της θύμισε κι ένα λακέ που τον μουτζώναν όλοι
γιατί ήταν αλαζονικός κι εμμονικός στο μπόλι.
Και επειδή οι εμμονές είναι πηγές αυταρχισμού με κόμπλεξ
φασιστοειδών κι άγριου αυνανισμού, τον φασκέλωσε
και τον άφησε να κυνηγάει την καμήλα.
Σας θυμίζει κάτι?
Από το ημερολόγιο του γέροντα Σουλπίκιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου