ΟΥΚΡΑΝΙΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ

 

Η εποχή του πριν από ένα χρόνο, ήταν απολύτως λογικό στον Βλαντιμίρ Πούτιν να ξεκινήσει την εισβολή του στην Ουκρανία. Αυτή η απόφαση έχει συχνά περιγραφεί ως παράλογη από άτομα που κάθονταν έξω από το Κρεμλίνο, αλλά δεδομένων όλων των πληροφοριών που είχε στη διάθεσή του ο Πούτιν, ήταν απολύτως λογική.

Αυτό είναι αν πιστεύατε –όπως προφανώς έκανε ο Πούτιν– σε όλα όσα ισχυριζόταν η ρωσική προπαγάνδα.

Αυτό είναι: όχι μόνο ότι οι Ουκρανοί δεν ήταν πραγματικό έθνος, αλλά απλώς απογοητευμένοι και ελαφρώς κατώτεροι Ρώσοι που λαχταρούσαν να απελευθερωθούν από τη νεοναζιστική κλίκα που είχε καταλάβει την εξουσία στο Κίεβο. Όχι μόνο αυτό, αλλά η Ρωσία είχε μια ένοπλη δύναμη κατάλληλη για σύγκρουση τον 21ο αιώνα. Ή τουλάχιστον, απόλυτα ικανός να αναλάβει μια κύρια επιχείρηση πραξικοπήματος γρήγορα και με επιτυχία, έτσι δεν υπήρχε ανάγκη προετοιμασίας για έναν παρατεταμένο πόλεμο. Αλλά πάνω από όλα, ότι δεν θα υπήρχε καμία σημαντική αντίδραση από τη Δύση. Δεν μπορεί να υπήρχε πιο ξεκάθαρο πράσινο φως για να εισέλθει ο Πούτιν.

Αλλά μετά όλα πήγαν φρικτά στραβά. Η πρώιμη τοπική τακτική επιτυχία του ρωσικού στρατού σε ορισμένες περιοχές δεν ήταν αρκετή για να ξεπεραστούν οι κολοσσιαίες αποτυχίες πληροφοριών και σχεδιασμού που καταδίκασαν την επιχείρηση να αλέσει στη λάσπη μπροστά στην αποφασιστική και αποτελεσματική ουκρανική αντίσταση. Αντίσταση που η Ρωσία, και αρκετοί στη Δύση, απλώς θεωρούσαν αδύνατη. Και έτσι, ένα χρόνο μετά, ο πόλεμος συνεχίζεται.

Ίσως σκεφτήκατε ότι η εμπειρία θα έδινε μια δόση ρεαλισμού στους υπολογισμούς του Πούτιν. Όμως, στη δίωρη ομιλία του για την κατάσταση του έθνους την Τρίτη, ο Πούτιν παρουσίασε μια άποψη για τον κόσμο που είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα όσο ποτέ. Δεν ήταν μόνο ο μακρύς και γνωστός κατάλογος παραπόνων κατά της Ουκρανίας και της Δύσης, που κατηγορούνται για όλα τα εγκλήματα που διαπράττει η ίδια η Ρωσία. Ή το ρεσιτάλ των αγαπημένων φαντασιώσεων της Ρωσίας για τα πυρηνικά όπλα ή τα αμερικανικά «βιολογικά εργαστήρια» για την Ουκρανία.

Επεκτάθηκε ακόμη και στον μακροχρόνιο μονόλογο του για το πώς η οικονομία της Ρωσίας ευδοκιμεί παρά τον πόλεμο και τις κυρώσεις. Ο Πούτιν ήταν περήφανος για το μειωμένο ποσοστό ανεργίας στη Ρωσία. Δεν ανέφερε ότι αυτοί οι αριθμοί ανεργίας είναι στο "ιστορικό ελάχιστο" σε μεγάλο βαθμό λόγω της κινητοποίησης και της μετανάστευσης – ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στο μέτωπο και ο αριθμός που εγκατέλειψαν τη χώρα επειδή δεν το έκαναν. θέλω να γίνω.

Το καθαρό αποτέλεσμα αυτής της απομάκρυνσης από την πραγματικότητα για τον πόλεμο είναι απλό: θα συνεχιστεί γιατί εάν η Ρωσία χάσει, κανείς δεν φαίνεται να το έχει πει ακόμη στον Πούτιν.

Δεν διαφαίνεται τέλος στις μάχες και επίσης δεν φαίνεται τέλος στη μακροχρόνια συζήτηση για το πώς θα έμοιαζε η νίκη ή η ήττα και για τις δύο πλευρές. Υπάρχει πολλή συζήτηση για το πόσα πολλά μπορεί πραγματικά να επιτύχει η Ουκρανία και εάν είναι πράγματι δυνατό να εκδιωχθούν όλες οι ρωσικές δυνάμεις από τα εδάφη που υποφέρουν αυτή τη στιγμή υπό την άγρια ​​κατοχή τους. Αλλά κατά κάποιο τρόπο, ο ορισμός της ουκρανικής νίκης είναι λιγότερο σημαντικός μακροπρόθεσμα από την έννοια της ρωσικής ήττας.

Η μελλοντική κατάσταση της ευρωπαϊκής ασφάλειας εξαρτάται από τη μελλοντική κατάσταση της Ρωσίας. Και η μελλοντική κατάσταση της Ρωσίας εξαρτάται από την έκβαση του τρέχοντος πολέμου. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν πολλές πιθανές μελλοντικές Ρωσία – αλλά η μόνη που είναι ικανή να ξεκινήσει τη μακρά αργή διαδικασία επανεκτίμησης της θέσης της στον κόσμο είναι αυτή που έχει υποστεί μια αδιαμφισβήτητη, αδιαμφισβήτητη ήττα στην Ουκρανία.

Αυτό συμβαίνει επειδή οτιδήποτε εκτός από ξεκάθαρη ήττα δεν θα είναι αρκετό για να δείξει στον Πρόεδρο Πούτιν, και στη Ρωσία συνολικά, ότι η απόφασή της να ξεκινήσει έναν πόλεμο αποικιακής ανακατάκτησης προκειμένου να γυρίσει το ρολόι πίσω σε μια εποχή ρωσικής ηγεμονίας επί των γειτόνων της ήταν κολοσσιαίο λάθος.

Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία αφήνει τη Ρωσία με μια αντίληψη έστω και μερικής επιτυχίας - μετρημένη σε εδάφη που αποκτήθηκε, χωρίς να υπολογίζεται το κόστος σε χαμένες ζωές - τρέφει τον σπόρο της μελλοντικής σύγκρουσης. Εάν πέσει η Ουκρανία, η Ρωσία θα στρέψει τα μάτια της στον επόμενο στόχο, με θάρρος από τη νίκη.

Εάν η Ουκρανία αναγκαστεί να διαπραγματευτεί όρους κατάπαυσης του πυρός, αυτό δίνει στη Ρωσία την ευκαιρία να μετατρέψει τον πόλεμο σε άλλη μια παγωμένη σύγκρουση – που θα αποψυχθεί σε μια στιγμή που θα επιλέξει το Κρεμλίνο – όταν η Ρωσία αισθάνεται για άλλη μια φορά αρκετά δυνατή για να επιβεβαιώσει τον εαυτό της και σίγουρη ότι θα πετύχει .

Ο μόνος αμετάβλητος παράγοντας είναι η δηλωμένη πρόθεση του Πούτιν. Στην ομιλία του την Τρίτη, ο Πούτιν είπε ότι «ολόκληρη η αρχιτεκτονική των διεθνών σχέσεων» υπονομεύτηκε από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν σέβονται πλέον τις συμφωνίες της Γιάλτας και του Πότσνταμ στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τις συμφωνίες που έδωσαν στην ΕΣΣΔ τη μισή Ευρώπη. Είναι άλλος ένας θρήνος για τη χαμένη κυριαρχία της Μόσχας στα ανατολικά της ηπείρου και ένας ακόμη δείκτης ότι η φιλοδοξία του Πούτιν να υποτάξει τις πρώην αυτοκρατορικές επικράτειες εξακολουθεί να είναι αμείωτη, παρά το γεγονός ότι δεν είναι απλώς κυρίαρχα, ανεξάρτητα έθνη, αλλά πολλά από αυτά είναι επίσης πλήρη μέλη του ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Και αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι τα επιχειρήματα για την πλήρη υποστήριξη της Ουκρανίας για την επίτευξη της ταχύτερης δυνατής νίκης δεν είναι απλώς ηθικά αλλά και πρακτικά. Η παροχή στην Ουκρανία με τα μέσα για να κερδίσει τον πόλεμο όχι μόνο θα σώσει ζωές. θα κάνει όλη την Ευρώπη ένα ασφαλέστερο μέρος ανατρέποντας τη φιλοδοξία της Ρωσίας για την ήπειρο στο σύνολό της.

Ο Keir Giles είναι ανώτερος σύμβουλος του Προγράμματος Ρωσίας και Ευρασίας στο Chatham House