Σελίδες

Κυριακή 6 Αυγούστου 2023

ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΑΚΟΙ?

 


Ο Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται να δέχεται κατηγορίες σε εβδομαδιαία βάση. Ωστόσο, κυριαρχεί απόλυτα στους Ρεπουμπλικάνους αντιπάλους του στις δημοσκοπήσεις και είναι ισόπαλος με τον Τζο Μπάιντεν στις γενικές εκλογές. Οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων του Τραμπ είναι ισχυρότεροι έναντι του Μπάιντεν τώρα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή το 2020.

Τι συμβαίνει εδώ? Γιατί αυτός ο τύπος εξακολουθεί να είναι πολιτικά βιώσιμος, μετά από όλα όσα έχει κάνει;

Εμείς οι αντι-Trumper συχνά λέμε μια ιστορία για να το εξηγήσουμε αυτό. Περιλαμβανόταν σε ένα απόφθεγμα που έδωσε πρόσφατα ο πολιτικός επιστήμονας του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας Marc Hetherington στον συνάδελφό μου Thomas B. Edsall: «Οι Ρεπουμπλικάνοι βλέπουν έναν κόσμο να αλλάζει γύρω τους άβολα γρήγορα και θέλουν να επιβραδύνει, ίσως και να κάνουν ένα βήμα πίσω . Αλλά αν είσαι έγχρωμος, γυναίκα που εκτιμά την ισότητα των φύλων ή L.G.B.T. άτομο, θα ήθελες να επιστρέψεις στο 1963; Αμφιβάλλω."

Σε αυτήν την ιστορία εμείς οι αντι-Τράμπερ είμαστε τα καλά παιδιά, οι δυνάμεις της προόδου και της φώτισης. Οι Τραμπέρ είναι αντιδραστικοί μεγαλομανείς και αυταρχιστές. Πολλοί Ρεπουμπλικάνοι υποστηρίζουν τον Τραμπ ό,τι κι αν γίνει, σύμφωνα με αυτήν την ιστορία, γιατί στο τέλος της ημέρας είναι ακόμα ο φανατικός αρχηγός, η ενσάρκωση των δυσαρέσκειών τους, και αυτό είναι που έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτούς.

Συμφωνώ εν μέρει με αυτήν την ιστορία. αλλά είναι επίσης ένα μνημείο για την ελίτ αυτο-ικανοποίησης.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να δοκιμάσω μια άλλη ιστορία για εσάς. Σας ζητώ να δοκιμάσετε σε ένα πλεονέκτημα στο οποίο εμείς οι αντι-Τράμπερ δεν είμαστε οι αιώνιοι καλοί. Στην πραγματικότητα, είμαστε οι κακοί.

Αυτή η ιστορία ξεκινά τη δεκαετία του 1960, όταν οι απόφοιτοι του γυμνασίου έπρεπε να φύγουν για να πολεμήσουν στο Βιετνάμ, αλλά τα παιδιά της μορφωμένης τάξης πήραν αναβολές στο κολέγιο. Συνεχίζεται στη δεκαετία του 1970, όταν οι αρχές επέβαλαν λεωφορεία σε περιοχές της εργατικής τάξης στη Βοστώνη, αλλά όχι στις πολυτελείς κοινότητες όπως το Wellesley όπου ζούσαν οι ίδιοι.

Το ιδανικό ότι «είμαστε όλοι μαζί σε αυτό» αντικαταστάθηκε με την πραγματικότητα ότι η μορφωμένη τάξη ζει σε έναν κόσμο εδώ πάνω, και όλοι οι άλλοι αναγκάζονται σε έναν κόσμο εκεί κάτω. Τα μέλη της τάξης μας μιλούν πάντα δημόσια για τους περιθωριοποιημένους, αλλά με κάποιο τρόπο καταλήγουμε πάντα να χτίζουμε συστήματα που εξυπηρετούν τον εαυτό μας.

Το πιο σημαντικό από αυτά τα συστήματα είναι η σύγχρονη αξιοκρατία. Δημιουργήσαμε μια ολόκληρη κοινωνική τάξη πραγμάτων που ταξινομεί και αποκλείει τους ανθρώπους με βάση την ποιότητα που κατέχουμε περισσότερο: ακαδημαϊκά επιτεύγματα. Γονείς υψηλής μόρφωσης πηγαίνουν σε ελίτ σχολεία, παντρεύονται ο ένας τον άλλον, εργάζονται σε επαγγελματικές δουλειές με υψηλή αμοιβή και ρίχνουν τεράστιους πόρους στα παιδιά μας, που μπαίνουν στα ίδια ελίτ σχολεία, παντρεύονται μεταξύ τους και μεταβιβάζουν τα αποκλειστικά ταξικά τους προνόμια από γενιά σε γενιά.

Ο Daniel Markovits συνόψισε χρόνια έρευνας στο βιβλίο του «The Meritocracy Trap»: «Σήμερα, τα παιδιά της μεσαίας τάξης χάνουν από τα πλούσια παιδιά στο σχολείο και οι ενήλικες της μεσαίας τάξης χάνουν από τους αποφοίτους της ελίτ στη δουλειά. Η αξιοκρατία εμποδίζει τη μεσαία τάξη από ευκαιρίες. Στη συνέχεια κατηγορεί αυτούς που χάνουν έναν διαγωνισμό για εισόδημα και θέση ότι, ακόμη και όταν όλοι παίζουν με τους κανόνες, μόνο οι πλούσιοι μπορούν να κερδίσουν».

Η αξιοκρατία δεν είναι μόνο ένα σύστημα αποκλεισμού. είναι ήθος. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ο Μπαράκ Ομπάμα χρησιμοποίησε τη λέξη «έξυπνος» στο πλαίσιο των πολιτικών του πάνω από 900 φορές. Το συμπέρασμα ήταν ότι όποιος διαφωνούσε με τις πολιτικές του (και ίσως δεν πήγε στη Νομική του Χάρβαρντ) πρέπει να είναι ανόητος.

Τις τελευταίες δεκαετίες κατακτήσαμε ολόκληρα επαγγέλματα και αποκλείσαμε όλους τους άλλους έξω. Όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφική μου καριέρα στο Σικάγο τη δεκαετία του 1980, υπήρχαν ακόμα μερικοί παλιοί σκληροτράχηλοι τύποι της εργατικής τάξης γύρω από την αίθουσα σύνταξης. Τώρα δεν είμαστε μόνο ένα επάγγελμα που κυριαρχεί το κολέγιο, είμαστε ένα επάγγελμα που κυριαρχούν οι ελίτ. Μόνο το 0,8 τοις εκατό όλων των φοιτητών αποφοιτούν από τα 12 σχολεία της σούπερ ελίτ (τα κολέγια Ivy League, συν το Stanford, το M.I.T., το Duke και το Πανεπιστήμιο του Σικάγο). Μια μελέτη του 2018 διαπίστωσε ότι περισσότερο από το 50 τοις εκατό των συγγραφέων του προσωπικού των αγαπημένων New York Times και The Wall Street Journal παρακολούθησαν ένα από τα 29 πιο ελίτ πανεπιστήμια της χώρας.

Γράφοντας στο περιοδικό Compact, ο Michael Lind παρατηρεί ότι η αγορά εργασίας της ανώτερης μεσαίας τάξης μοιάζει με καντήλι: «Εκείνοι που καταφέρνουν να στριμώξουν το στέλεχος μερικών διάσημων κολεγίων και πανεπιστημίων στη νεολαία τους μπορούν στη συνέχεια να διακλαδιστούν για να καλύψουν ηγετικές θέσεις σε σχεδόν σε κάθε επάγγελμα».

Ή, όπως το θέτει ο Markovits, «Οι απόφοιτοι της ελίτ μονοπωλούν τις καλύτερες θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα εφευρίσκουν νέες τεχνολογίες που προνομίζουν τους υπερειδικευμένους εργαζομένους, κάνοντας τις καλύτερες δουλειές καλύτερες και όλες τις άλλες δουλειές χειρότερες».

Τα μέλη της τάξης μας διαχωρίζονται επίσης σε μερικές ακμάζουσες περιοχές του μετρό: Σαν Φρανσίσκο, D.C., Austin και ούτω καθεξής. Το 2020, ο Μπάιντεν κέρδισε μόνο 500 περίπου κομητείες, αλλά μαζί είναι υπεύθυνοι για το 71 τοις εκατό της αμερικανικής οικονομίας. Ο Τραμπ κέρδισε πάνω από 2.500 κομητείες, υπεύθυνες μόνο για το 29%. Μόλις βρούμε τις κλίκες μας, δεν βγαίνουμε πολύ έξω. Στο βιβλίο «Social Class in the 21st Century», ο κοινωνιολόγος Mike Savage και οι συν-ερευνητές του ανακάλυψαν ότι τα μέλη της υψηλής μόρφωσης τείνουν να είναι τα πιο νησιωτικά, μετρούμενο από το πόσο συχνά έχουμε επαφή με εκείνους που έχουν δουλειά σε αντίθεση με εμάς. τα δικά.

Οπλισμένοι με κάθε είδους οικονομική, πολιτιστική και πολιτική δύναμη, υποστηρίζουμε πολιτικές που βοηθούν τους εαυτούς μας. Το ελεύθερο εμπόριο κάνει τα προϊόντα που αγοράζουμε φθηνότερα και οι δουλειές μας είναι απίθανο να μεταφερθούν στην Κίνα. Η ανοιχτή μετανάστευση κάνει το προσωπικό εξυπηρέτησης φθηνότερο, αλλά οι νέοι, λιγότερο μορφωμένοι μετανάστες δεν είναι πιθανό να ασκήσουν πτωτική πίεση στους μισθούς μας.

Όπως όλες οι ελίτ, χρησιμοποιούμε τη γλώσσα και τα ήθη ως εργαλεία για να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον και να αποκλείσουμε τους άλλους. Η χρήση λέξεων όπως problematic, cisgender, Latinx και intersectional είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι έχετε πολιτιστικό κεφάλαιο που βγαίνει από τα αυτιά σας. Εν τω μεταξύ, τα μέλη των λιγότερο μορφωμένων τάξεων πρέπει να περπατούν πάνω σε τσόφλια αυγών, γιατί ποτέ δεν ξέρουν πότε αλλάξαμε τους κανόνες χρήσης, έτσι ώστε κάτι που έλεγε κανείς πριν από πέντε χρόνια τώρα σε απολύει.

Αλλάζουμε επίσης τους ηθικούς κανόνες με τρόπους που ταιριάζουν στον εαυτό μας, χωρίς να πειράζουμε το κόστος για τους άλλους. Για παράδειγμα, παλαιότερα υπήρχε ένας κανόνας που αποθάρρυνε τους ανθρώπους από το να κάνουν παιδιά εκτός γάμου, αλλά ο οποίος εξαφανίστηκε κατά την περίοδο της πολιτιστικής μας κυριαρχίας, καθώς διαβρώναμε κανόνες που έμοιαζαν επικριτικοί ή που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την ατομική ελευθερία.

Αφού διαβρώθηκε αυτή η κοινωνική νόρμα, συνέβη ένα αστείο πράγμα. Τα μέλη της τάξης μας εξακολουθούσαν να είναι συντριπτικά παντρεμένα και στη συνέχεια είχαν παιδιά εντός γάμου. Οι άνθρωποι χωρίς τους πόρους μας, που δεν υποστηρίζονταν από κοινωνικούς κανόνες, ήταν λιγότερο ικανοί να το κάνουν αυτό. Όπως επισημαίνει ο Adrian Wooldridge στο μαγικό βιβλίο του 2021, «The Aristocracy of Talent», «Το 60% των γεννήσεων σε γυναίκες με μόνο απολυτήριο γυμνασίου συμβαίνουν εκτός γάμου, σε σύγκριση με μόνο το 10% σε γυναίκες με πτυχίο πανεπιστημίου. Αυτό έχει σημασία, συνεχίζει ο Wooldridge, επειδή «Το ποσοστό της μονογονεϊκής μέριμνας είναι ο πιο σημαντικός προγνωστικός παράγοντας κοινωνικής ακινησίας στη χώρα».

Σημαίνει αυτό ότι πιστεύω ότι οι άνθρωποι στην τάξη μου είναι μοχθηροί και κακοί; Όχι, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σοβαροί, ευγενικοί και ευγενικοί. Αλλά θεωρούμε δεδομένα και επωφελούμαστε από συστήματα που έχουν γίνει καταπιεστικά. Οι θεσμοί της ελίτ έχουν γίνει τόσο πολιτικά προοδευτικοί εν μέρει επειδή οι άνθρωποι σε αυτούς θέλουν να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους καθώς συμμετέχουν σε συστήματα που αποκλείουν και απορρίπτουν.

Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι των λιγότερο μορφωμένων τάξεων συμπεραίνουν ότι δέχονται οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και ηθική επίθεση - και γιατί έχουν συσπειρωθεί γύρω από τον Τραμπ ως τον καλύτερο πολεμιστή τους ενάντια στην μορφωμένη τάξη. Ο Τραμπ κατάλαβε ότι δεν είναι οι επιχειρηματίες που φαίνονται πιο απειλητικοί για τους εργαζόμενους. είναι η επαγγελματική τάξη. Ο Τραμπ κατάλαβε ότι υπήρχε μεγάλη ζήτηση για έναν ηγέτη που θα κολλούσε τον αντίχειρά του στα μάτια μας σε καθημερινή βάση και θα απέρριπτε ολόκληρο το επιστημικό καθεστώς στο οποίο προχωράμε.

Αν ο δύσπιστος λαϊκισμός είναι η βασική σας κοσμοθεωρία, τα κατηγορητήρια του Τραμπ φαίνονται απλώς ως άλλη μια αψιμαχία για τον ταξικό πόλεμο μεταξύ των επαγγελματιών και των εργαζομένων, άλλη μια επίθεση από ένα σωρό δικηγόρους της ακτοπλοΐας που θέλουν να εξοντώσουν τον άνθρωπο που τους αντιστέκεται πιο επιθετικά. Φυσικά, τα κατηγορητήρια δεν αναγκάζουν τους υποστηρικτές του Τραμπ να τον εγκαταλείψουν. Τους κάνουν να γίνουν πιο άγρια ​​πιστοί. Αυτή είναι η ιστορία των δημοσκοπήσεων των τελευταίων έξι μηνών.

Έχουν δίκιο οι υποστηρικτές του Τραμπ ότι τα κατηγορητήρια είναι απλώς ένα πολιτικό κυνήγι μαγισσών; Φυσικά και όχι. Ως μέλος της τάξης μου με κάρτα, εξακολουθώ να εμπιστεύομαι βασικά το νομικό σύστημα και τους ουδέτερους διαιτητές της δικαιοσύνης. Ο Τραμπ είναι ένα τέρας με τον τρόπο που όλοι λέμε εδώ και χρόνια και του αξίζει να πάει φυλακή.

Αλλά υπάρχει ένα ευρύτερο πλαίσιο εδώ. Όπως έγραψε ο κοινωνιολόγος E. Digby Baltzell πριν από δεκαετίες, «η ιστορία είναι ένα νεκροταφείο τάξεων που προτιμούν τα προνόμια της κάστας από την ηγεσία». Αυτό είναι το πεπρωμένο με το οποίο φλερτάρει τώρα η τάξη μας. Μπορούμε να καταδικάζουμε τους Τραμπιανούς λαϊκιστές όλη μέρα μέχρι να επιστρέψουν οι αγελάδες στο σπίτι, αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι πότε θα σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε με τρόπους που καθιστούν τον Τραμπισμό αναπόφευκτο.

ΠΗΓΗ







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου