Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΙΑΚΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ ΕΞ ΑΜΕΛΕΙΑΣ

 

Οι κριτές του Άδη. Μίνως , Αιακός, Ραδάμανθυς. Πίνακας του Gustave Dore 1870.

Παιδιά του Βασιλιά  Αιακού ήταν ο Τελαμών, ο Πηλεύς και ο Φώκος.  Μία μέρα ενώ έπαιζαν , πέταξε τον δίσκο ο Τελαμώνας, παρέσυρε τον δίσκο ο αέρας , χτύπησε στο κεφάλι τον Φώκο και τον σκότωσε. Παρόλο που το ατύχημα έγινα ακούσια , ο Αιακός εξόρισε τον Τελαμώνα από την Αίγινα διότι ο φόνος έστω και ακούσιος επέσυρε και επισύρει μίασμα.

Κάποτε ο Τελαμών αποφάσισε να ζητήσει την συγχώρηση του πατέρα του. Ο Αιακός δεν του επέτρεψε να πατήσει το πόδι του στην Αίγινα αλλά του έθεσε τον όρο να απολογηθεί όντας πάνω σε ένα πλεούμενο. Από αυτή την παράδοση υπήρχε ένα δικαστήριο στον αρχαίο Πειραιά όπου οι κατηγορούμενοι για φόνο απολογούνταν πάνω σε ένα πλεούμενο γιατί το να πατήσει κάποιος θεωρείτο ότι η ίδια η γη μολύνονταν. Τέτοια αντίληψη είχαν οι πρόγονοί μας περί των μιασμάτων και των μολυσμών ηθικού και ενεργειακού τύπου.

Τον άκουσε ο Αιακός αλλά του είπε ότι έχει μια ευθύνη και δεν του επέτρεψε να γυρίσει στην Αίγινα και ως εκ τούτου παρέμεινε στην Σαλαμίνα.

Ο Αιακός από την στάση του απέναντι στα παιδιά του χαρακτηρίστηκε από τους Έλληνες ως ο δικαιώτατος  των Ελλήνων