ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΡΝΑΕΙ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΑΓΟΝΑ Σ ΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΔΊΝΕΙ

 

Κατ αρχήν αφού ευχηθούμε καλή επιτυχία σε όλους τους συμμετέχοντες στην ποιητική βραδιά που θα γίνει το Σάββατο 13 Ιουλίου και ώρα 8.μμ στο Ίδρυμα Ανδρέα Καψάλη, θα θέλαμε να θυμίσουμε στους διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης, ότι την λογοκρισία την ασκούν αυταρχικές προσωπικότητες, για να κρύψουν ότι τους ενοχλεί και ότι τους τρομάζει.

 Και ρωτάμε την Κυρία και τον ηθικολόγο μαϊντανό συμβουλάτορά της . Με ποιο ακριβώς σκεπτικό μας λογοκρίνατε?

Η δική μας μετριότητα σας ενόχλησε ή η δική σας ανεπάρκεια σας τρομάζει? που έτσι κι αλλιώς και τα δύο κρίνονται από το ίδιο κοινό.

Και επειδή η λογοκρισία, είναι διπλά κακή και κατακριτέα, όταν ασκείται από γιαλαντζί εκπροσώπους της υψηλής διανόησης, εμείς θέτουμε τα λογοκριμένα ποιήματα στην κρίση του ευρύτερου κοινού, και ευχαρίστως θα φιλοξενήσουμε και τις δημιουργίες της κυρίας και του συμβουλάτορα της αν φυσικά το θελήσουν και οι ίδιοι. 

θα τολμήσουν άραγε να μας δείξουν τα γράδα τους?

Περιμένουμε._

ΠΩΣ ΕΓΙΝΑ ΠΟΙΗΤΗΣ

Σαν πέρασαν τα νιάτα μου άπραγα και χαζά

κι έζησα πράγματα ασήμαντα, ανούσια, πεζά

Γύρω , κοντά εκεί ας πούμε  στα εβδομήντα,

θυμήθηκα τον φίλο μου, τον Γιάννη τον Σκαρίμπα.

 

«Άμα θελήσεις , κάποτε, μου λέει τον κόσμο για να σώσεις,

κοίτα να γίνεις ποιητής κι ευθύς να το δηλώσεις».

Το σκέφτηκα λοιπόν καλά κι είπα να δοκιμάσω,

αφού με μια μου δήλωση, σε άλλον κόσμο όμορφο, μπορούσα να περάσω.

 

Κι ήταν η συνταγή απλή, πράγματα απλά να πράξω.

Να κλείσω μάτια και αυτιά και με την φαντασία μου,

σε σύννεφα ροδόχρωμα, μια φωλιά να φτιάξω.

 

Κι οι ποιητές με δέχτηκαν μ ένα μεγάλο δώρο.

Αφού πολύ στριμώχτηκαν για να μου κάνουν χώρο.

Ν Νάνσυ  φλέβες έκοβε τον Τάσο να μην χάσει,

Κι ο μπάρμπας ο Σαλτάριος, τα λάγνα μάτια μιας μικρής, ήθελε να ξεχάσει.

 

Κάποιος στα πορνο – πάζαρα ποθούσε να γυρίσει

Κι η άλλη βρήκε της γριάς το «πράμα» πως μυρίζει.

Καθ ένας στην κοσμάρα του , όπως την έχει φτιάξει.

Κι όλος ο κόσμος γύρω μας να σβήσει να ρημάξει.

 

Όλοι μαζί μιλούσαμε, για πράσινα αλόγατα κι αστέρια ασημένια,

μα πορευόταν ο καθείς με την δική του έγνοια.

Τίποτα από όσα γύρευα κι απ ότι προσδοκούσα.

Οι ποιητές ήταν παντού μα η ποίηση απούσα.

 

Κι αν πρέπει μιαν εξήγηση για όλα αυτά να δώσεις,

είναι: Πως δυστυχώς στον τόπο μας, είσαι ότι δηλώσεις.

Με γεια μας και ζωή στα κατσικο μουλαρά μας.

 

Άγγελος