Στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, ο Πρίγκιπας Μίσκιν -ένας χαρακτήρας ριζοσπαστικής αθωότητας και συμπόνιας- περιηγείται σε μια κοινωνία που οδηγείται από την απληστία, τη ματαιοδοξία και την εξουσία. Η ειλικρινής καλοσύνη και η ηθική του αγνότητα έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον κυνισμό γύρω του, κάνοντάς τον να φαίνεται ανόητος. Σήμερα, σε έναν κόσμο με εμμονή με τον πλούτο, την κοινωνική θέση και την εικόνα, οι αγώνες του Myshkin είναι εντυπωσιακά σημαντικοί. Η ένταση μεταξύ της αυθεντικότητας και των κοινωνικών προσδοκιών αντηχεί στη σύγχρονη εποχή, όπου η ενσυναίσθηση συχνά εκλαμβάνεται ως αδυναμία.
Το ηθικό καθήκον του Myshkin - το να παραμένει πιστός στις αρχές του παρά τη γελοιοποίηση - είναι παράλληλο με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν εκείνοι που δίνουν προτεραιότητα στην ακεραιότητα έναντι του προσωπικού οφέλους. Στην κοινωνία μας, όπου οι ψηφιακές περσόνες επιμελούνται για έγκριση, η αυθεντική ζωή μπορεί να είναι μια πράξη ήρεμης εξέγερσης. Τα θέματα του μυθιστορήματος της ψυχικής υγείας, της αποξένωσης και των απανθρωπιστικών επιπτώσεων της νεωτερικότητας αντηχούν επίσης βαθιά, υπογραμμίζοντας τον διαρκή αγώνα να βρει νόημα σε έναν κατακερματισμένο κόσμο.
Σε έναν κόσμο που εκτιμά την εμφάνιση παρά την αυθεντικότητα, ήταν διαφορετικός. Δεν κυνήγησε την εξουσία, δεν ζήτησε έγκριση και δεν έκρυψε την ευαλωτότητά του. Τον αποκαλούσαν αφελή, με τον τρόπο που κοροϊδεύουν την καλοσύνη σαν να είναι αδυναμία. Αλλά όταν οι μάσκες των γύρω του άρχισαν να ραγίζουν, παρέμεινε σταθερός—προσφέροντας συμπόνια ακόμη και όταν οι άλλοι πρόσφεραν σκληρότητα.
Έβλεπε μέσα από την προσποίηση, τις αστραφτερές προσόψεις και την απελπισμένη ανάγκη να θεωρηθεί κάποιος. Κι όμως, έμεινε αληθινός, αρνούμενος να λυγίσει στις προσδοκίες που κούφωσαν τους άλλους. Στη βιασύνη τους να κερδίσουν, έχασαν τον εαυτό τους. στην άρνησή του να παίξει το παιχνίδι, βρήκε την ηρεμία.
Δεν ήταν ότι δεν υπέφερε - το έπαθε, βαθιά - αλλά επέλεξε να υποφέρει με ακεραιότητα από την επιτυχία χωρίς ψυχή. Ήταν ο ανόητος που έβλεπε καθαρά, ο απόκληρος που πρόσφερε χάρη. Και ενώ ο κόσμος προχωρούσε, πιο γρήγορα και πιο κρύα, λίγοι σταμάτησαν για να θυμηθούν ότι και η καλοσύνη είναι δύναμη. Ίσως, τελικά, είναι ο «ηλίθιος» που καταλαβαίνει πραγματικά τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος
Γιώργο με συγκίνησες. Μια ανάρτηση σου από τις αρτιοτερες και σοφοτερες, αν και δεν θέλω να αδικήσω άλλες σπουδαίες αναρτήσεις σου. Θα συμπληρώσω ταπεινά, μια φράση αγαπημενη του αειμνήστου πατέρα μου: Μωραινει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.Θελω να πω λοιπόν στον Μεγα Αιρετό που έχει κάνει παντιερα το μίσος και την αλαζονεία. Αυτόν που με υφος 10 καρδιναλίων και επικοινωνιολογους 10 καρατίων, πως το Ροκ είναι σκληρό και θα το χορέψουμε μαζί ως το τέλος
ΑπάντησηΔιαγραφή