Όταν συνέβη η τρομοκρατική επίθεση στην παραλία Μπόντι, η Δύση είδε ένα κύμα μουσουλμανικής καταδίκης στα αγγλικά. Αλλά ο Χάρις Σούλταν ανέλυσε τα σχόλια στα Ουρντού και βρήκε την πραγματική ετυμηγορία: εορτασμό. Δεν πρόκειται απλώς για μια άποψη. Τα στιγμιότυπα οθόνης αφηγούνται την ιστορία. Ο Σούλταν έχει αποκαλύψει ένα χάσμα στην κοινότητα που είναι τόσο τρομακτικό όσο και αναμφισβήτητο.
Επιφανειακά, έχουμε τα γυαλισμένα δελτία τύπου. Έχουμε τη δυτική διασπορά που ξαφνικά είναι πρόθυμη να καταδικάσει τη βία. Δείχνουν τον Άχμεντ αλ-Αχμέντ, τον μουσουλμάνο που παρενέβη, χρησιμοποιώντας τον ως ασπίδα για να αποκρούσει την ευθύνη. Είναι μια βολική αφήγηση. Τους επιτρέπει να ισχυρίζονται ηρωισμό δι' αντιπροσώπου, αγνοώντας την ιδεολογία που κατέστησε αναγκαία την παρέμβαση εξαρχής.
Ωστόσο, η έρευνα του Σουλτάν στη σφαίρα των Ουρντού αποκαλύπτει μια πιο σκοτεινή πραγματικότητα. Το κυρίαρχο συναίσθημα εκεί δεν είναι η θλίψη. Είναι η χαρά του «αλιευτικού ταξιδιού», ένας νοσηρός κώδικας για τη σφαγή αθώων. Είναι ο έπαινος για τον «άνδρα Μουτζαχίντ» που πήρε τον γιο του σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Αυτή είναι η ωμή φωνή των υποστηρικτών των «Παλαιστινίων» όταν νομίζουν ότι η Δύση δεν μεταφράζει.
Μπερδεύουμε το ένστικτο επιβίωσης με την ηθική μεταρρύθμιση. Η διασπορά δεν καταδικάζει τον τρόμο επειδή ξαφνικά ασπάστηκε τον Δυτικό Διαφωτισμό. Τον καταδικάζει επειδή νιώθει τα τείχη να κλείνουν. Φοβούνται την απέλαση. Φοβούνται την αναπόφευκτη άνοδο του πολιτισμικού εθνικισμού. Ξέρουν ότι η παλίρροια αλλάζει και ψάχνουν να καλυφθούν. Αναγνωρίζω αυτόν τον πανικό επειδή είμαι Ιρανός. Ζείτε αυτή τη στιγμή στο 1978 μας και είμαι εδώ για να σας πω τι συμβαίνει το 1979. Είδα εκλεπτυσμένους διανοούμενους να μιλούν για ελευθερία στο φως της ημέρας, ενώ τα πλήθη φώναζαν για θάνατο στο σκοτάδι. Πιστέψαμε την ευγενική μυθοπλασία και χάσαμε τον πολιτισμό μας. Αν δεχτούμε την αγγλική συγγνώμη ενώ αγνοούμε τον εορτασμό των Ουρντού, διευκολύνουμε τον δικό μας αφανισμό.
