Οι συνέπειες από την πρόσθετη απόδοση του Αμερικανού προέδρου δείχνουν την πραγματική φύση της «δημοκρατίας» της Ουάσιγκτον και της αυτοκρατορίας της
Του Tarik Cyril Amar, ενός ιστορικού από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, σχετικά με τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτιστικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης
Υπάρχουν πολύ λίγα λόγια για το περιεχόμενο της πρόσφατης τηλεοπτικής συζήτησης μεταξύ του σημερινού Αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν, και του πρώην και πιθανότατα επόμενου προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το ένα χαρακτηριστικό που είχε σημασία ήταν τόσο προφανές: ο Μπάιντεν είναι, όπως γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό όσοι έχουν μάτια να δουν, βαθιά γερασμένος. Αυτή είναι μια προσωπική αν όχι ασυνήθιστη τραγωδία. Δεδομένων των πολλών αμαρτιών του Μπάιντεν – μια δια βίου καταγραφή συστηματικών, σχεδόν καταναγκαστικών ψεμάτων, πολιτικών που, για δεκαετίες, καταχρώνται τους αδύναμους και τους φτωχούς και τιμωρούν τους πλούσιους, και, τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο, η γενοκτονία της Γάζας που διαπράχθηκε από κοινού με τον Σιωνιστές φίλοι – είναι αδύνατο να τον λυπηθείς. Δεδομένης όμως της ατυχούς δύναμης της Αμερικής, η ψυχική του παρακμή είναι επίσης μια παγκόσμια μάστιγα. Άλλο ένα που το «απαραίτητο» έθνος επιφέρει στους υπόλοιπους από εμάς σε αυτόν τον πλανήτη.
Η διαφορά μεταξύ πριν και μετά τη συζήτηση είναι απλώς ότι τώρα ακόμη και οι πιο ψεύτικοι χάκερ και παρασκηνιακά χειραγωγοί του Δημοκρατικού Κόμματος δεν μπορούν πλέον να αρνηθούν αυτό το γεγονός. Μην με παρεξηγήσετε: Πολλοί από αυτούς προσποιούνται τουλάχιστον ότι προσπαθούν, συμπεριλαμβανομένου του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, παρά τις συνεχιζόμενες, ευρέως διαδεδομένες και ακαταμάχητες εικασίες ότι η Μισέλ Ομπάμα, η σύζυγός του, μπορεί να μπει στη μάχη την τελευταία στιγμή στον μελοδραματικό ρόλο. του – ευγενώς διστακτικού – σωτήρα. Και, φυσικά, οι Δημοκρατικοί κατηγορούν οποιονδήποτε εκτός από τους εαυτούς τους και τον απαίσιο πρόεδρό τους. Ωστόσο, οι προσπάθειές τους είναι σε μεγάλο βαθμό μάταιες. Ακόμη και στην Αμερική, με τα μετα-αλήθεια μέσα της, το «μυστικό» που δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα, είναι έξω και το ταμπού έχει σπάσει.
Πανικόβλητοι από την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ, βασικά μέσα του ακραίου κεντρισμού, όπως, για να αναφέρουμε μόνο τρεις, η πολύ δημοφιλής τηλεοπτική «ειδήσεις» (πραγματικά, ταραχή και προπαγάνδα) εκπομπή Morning Joe, η de facto εφημερίδα του Δημοκρατικού Κόμματος οι New York Times , και ο Economist, η βρετανική Pravda της αμερικανικής αυτοκρατορίας, ζητούν ανοιχτά και επίμονα τον Μπάιντεν να παραιτηθεί. Οι δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ δείχνουν ότι το κοινό έχει χορτάσει επίσης: Σύμφωνα με δημοσκόπηση του CBS News, μόνο το 28% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων πιστεύει ότι ο Μπάιντεν πρέπει να παραμείνει στην κούρσα, ενώ το 72% αναγνωρίζει το προφανές: ο Μπάιντεν είναι διανοητικά ακατάλληλος για την προεδρία.
Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον τώρα είναι τι αποκαλύπτει η πολιτική συνέπεια του φιάσκο της συζήτησης του Μπάιντεν για τη φύση δύο πραγμάτων που, δυστυχώς, εξακολουθούν να διαμορφώνουν μεγάλο μέρος του κόσμου μας: την αμερικανική «δημοκρατία» και την αμερικανική αυτοκρατορία.
Όσον αφορά τη «δημοκρατία», ακόμη και στις ΗΠΑ, ορισμένοι παρατηρητές - όπως ο πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ και ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, έχουν εδώ και καιρό καταλάβει ότι είναι ανόητο να περιγράφουν τη χώρα τους ως δημοκρατία. Αντίθετα, κάθε μισή αντικειμενική αξιολόγηση του πραγματικού πολιτικού της συστήματος πρέπει να ξεκινά από το γεγονός ότι είναι ολιγαρχία. Αλλά οι ερευνητές του Carter και του Princeton αναγνώρισαν αυτό το γεγονός πριν από μια δεκαετία. Το ερώτημα είναι πού βρισκόμαστε τώρα;
Spoiler alert: Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Έκθεμα Α – ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η καταστροφή της συζήτησης για την άνοια Μπάιντεν. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι απαραττσικ του Δημοκρατικού Κόμματος επιδίδονται σε οργουελικές παραποιήσεις για να καλύψουν την καταστροφική γνωστική αποτυχία του Μπάιντεν που μας επιτρέπει να δούμε με τα μάτια μας. Είναι επίσης ο τρόπος με τον οποίο η οικογένεια του Μπάιντεν (ή θα ήταν πιο ακριβής ο όρος η φυλή;) εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ευρέως ότι έχει το φαινομενικά θεϊκό προνόμιο να τον βοηθήσει να αποφασίσει αν τελικά θα εγκαταλείψει ή όχι.
Οικογενειακό θέμα; Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο ζητήματα προφανούς και εξαιρετικά επείγοντος δημοσίου ενδιαφέροντος εμπίπτουν σε ένα εντελώς ακαταλόγιστο «οικογενειακό συμβούλιο» – όπως το αν μια υπόθεση άνοιας πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο για σχεδόν 5.000 πυρηνικά όπλα – δεν πληροί τις προϋποθέσεις για δημοκρατία. Πράγματι, δεν πληροί τις προϋποθέσεις καν ως δημοκρατία. Μπορεί, με μια τεράστια δόση γενναιοδωρίας, να περάσει ως μια μάλλον σάπια μοναρχία. Λιγότεροι φιλανθρωπικοί παρατηρητές θα το χαρακτήριζαν ως μια μορφή μαφίας ή μαφιόζου.
Αλλά ακόμη και η αντίσταση στο να συνεχίσει ο Μπάιντεν να ταλαιπωρεί την εκλογική ήττα που μοιάζει με ζόμπι δεν προσφέρει ελπίδα για δημοκρατία. Σαφώς, υπάρχουν μόνο δύο δυνάμεις μέσα στην πολιτική των ΗΠΑ που θα μπορούσαν πραγματικά να αναγκάσουν τον πεισματάρικο οκταγενή και την πεισματάρα σύζυγό του και χειριστή «Δρ. Τζιλ» για να αποδεχτεί την πραγματικότητα: μια ανταρτική φατρία εντός της ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος ή εντός της λεγόμενης «τάξης των δωρητών» – δηλαδή όσοι είναι αρκετά πλούσιοι για να αγοράσουν την αμερικανική πολιτική χρηματοδοτώντας τις εκπληκτικά ακριβές προεκλογικές εκστρατείες της.
Η πιθανότητα μιας εξέγερσης μέσα από την νομενκλατούρα του Δημοκρατικού Κόμματος είναι φυσικά πολύ πραγματική, και όταν έρθει η μέρα θα περιλαμβάνει πιθανώς τους περισσότερους από αυτούς που τώρα επιδεικτικά εξακολουθούν να ορκίζονται πίστη στον Μπάιντεν. Με άλλα λόγια, θα ήταν ένα ως επί το πλείστον σιωπηλό πραξικόπημα, ένα (πολιτικό) μαχαίρι στην πλάτη σε ένα σκοτεινό δρομάκι που αντηχούσε με ψίθυρους των παντοδύναμων τηλεφωνημάτων του Ομπάμα.
Όσον αφορά την τάξη των δωρητών, οι εκατομμυριούχοι και οι δισεκατομμυριούχοι της με αυτοπεποίθηση είναι, όπως θα περίμενε κανείς, λίγο πιο θρασύδειλοι και πιο δυνατοί, χωρίς κανένα ευσεβές θέατρο πίστης. Αντίθετα, όπως είπε ένας από αυτούς, είναι ήδη «ομόφωνοι… ότι ο Μπάιντεν πρέπει να φύγει». Αν θέλετε να το ονομάσετε αυτό «δημοκρατία» – αγώνας που μοιάζει με μπουλντόγκ κάτω από το χαλί (ή βρώμικη συμφωνία, ανάλογα με την περίπτωση) μεταξύ μιας ακαταλόγιστης οικογενειακής φυλής και των προσωπικών της συντηρητών στην εκστρατεία από τη μία πλευρά, και ένα πιθανό πραξικόπημα εκ των έσω και όλα τα χρήματα από την άλλη – έχω μια ειδική προσφορά Boeing 737 Max να σας πουλήσω.
Τι γίνεται με το δεύτερο πράγμα στο οποίο οι συνέπειες της γνωστικής καταστροφής Μπάιντεν μπορούν να ρίξουν φως; Τι γίνεται με την αμερικανική αυτοκρατορία; Εκεί μπορούμε πάλι να μάθουμε τρία σημαντικά πράγματα: Η «ελίτ» των ΗΠΑ σχεδόν δεν ενδιαφέρεται για το τι πιστεύουν οι υποτελείς της. Οι υποτελείς της ως επί το πλείστον σιωπούν και κάνουν ό,τι τους λένε. Και όταν τολμούν να μιλήσουν, δεν αμφισβητούν ποτέ τα πραγματικά, υποβόσκοντα προβλήματα της συστημικής ανικανότητας και ανευθυνότητας.
Όσον αφορά την ανοιχτή αδιαφορία της Ουάσιγκτον για το τι πιστεύουν οι λεγόμενοι σύμμαχοί της σε όλο τον κόσμο για το γεγονός ότι ο ηγέτης τους είναι ναυάγιο, απλώς διαβάστε τα αμερικανικά σχόλια. Ναι, θα βρείτε κάποια άρθρα σχετικά με τις διεθνείς αντιδράσεις στην καταστροφή της συζήτησης –για παράδειγμα, στην Washington Post και στο Bloomberg– αλλά δεν θα βρείτε κανένα σοβαρό επιχείρημα ότι η γνώμη των υποτελών, οι ανησυχίες ή ακόμη και τα πολύ δειλά παράπονα (αν είναι λέξη) θα πρέπει να παίζει ρόλο στην απόφαση για το τι θα γίνει στη συνέχεια.
Φανταστείτε, αν θέλετε, την πραγματική δομή της πολιτικής εξουσίας των ΗΠΑ να αποτελείται από ομόκεντρους δακτυλίους. Αυτήν τη στιγμή στο επίκεντρο της λήψης αποφάσεων θα βρείτε τη φυλή Μπάιντεν και έναν πολύ μικρό αριθμό μεσιτών εξουσίας, ως επί το πλείστον από την «ελίτ» του Δημοκρατικού Κόμματος (με έναν ή δύο εκπροσώπους της AIPAC στο μείγμα επίσης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ). Το επόμενο δαχτυλίδι αποτελείται από την τάξη των δωρητών, ή απλά, τους πλούσιους. Το τρίτο, τα πιστά (ή όχι τόσο πια) μέσα. Και το τέταρτο, ίσως, που περιέχει το Δημοκρατικό Κόμμα στο σύνολό του, λίγο-πολύ.
Ψηφοφόροι; Κανένα δαχτυλίδι για σένα. Πείτε στους δημοσκόπους τι νιώθετε και ίσως κάποιος που έχει σημασία θα εντυπωσιαστεί αρκετά ώστε να νοιαστεί. Αυτοκρατορικοί υποτελείς; Μείνετε εκεί με τους ψηφοφόρους, παρακαλώ.
Ωστόσο, δεν μπορείτε να κατηγορήσετε για όλα αυτά την «ελίτ» της Ουάσιγκτον. Οι υποτελείς φταίνε και οι ίδιοι γιατί όταν τολμούν να κάνουν θόρυβο, είναι συνήθως εξαιρετικά πνιγμένο και σεβόμενος ένα σφάλμα, με περιστασιακές εξαιρέσεις. Ένα πρόσφατο προσφέρθηκε από το μωρό τρομερό της πολιτικής της Πολωνίας και του ΝΑΤΟ, Ράντεκ Σικόρσκι. Ναι, αυτός είναι ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας, ο οποίος ήταν αρκετά αδιάκριτος για να παραδεχτεί (σε ευγνωμοσύνη, φυσικά) ότι οι ΗΠΑ ήταν πίσω από τον βομβαρδισμό των αγωγών Nord Stream. Τώρα έχει συγκρίνει έναν Αμερικανό πρόεδρο με έναν Ρωμαίο αυτοκράτορα (αγνοώντας ξεκάθαρα το γεγονός ότι οι λεγόμενες δημοκρατίες και οι «δημοκρατίες» δεν πρέπει να διαθέτουν αυταρχικούς). Και, ακόμη χειρότερα, έχει αφήσει να εννοηθεί ότι ο αυτοκράτορας Μπάιντεν μπλέκει τη «βόλτα του στο ηλιοβασίλεμα» (με συγγνώμη για τις ανάμεικτες αναφορές «Magnificent Seven» και «Gladiator» – δεν είναι δικές μου).
Το αφεντικό του Σικόρσκι, ο σημερινός ανθύπατος και πρωθυπουργός της Πολωνίας, Ντόναλντ Τουσκ, ήταν αρκετά τολμηρός για να δηλώσει δημόσια ότι οι Αμερικανοί Δημοκράτες «έχουν πρόβλημα». Η διορατικότητα! Ίσως, αν του δοθεί αρκετός χρόνος, ο Τουσκ θα σκεφτεί ακόμη και τον τρόπο που θα σκεφτεί τα προβλήματα που έχουμε όλοι μας με τους Δημοκρατικούς και τις παράφρονες επιλογές τους. Αλλά αυτό, μάλλον, ζητάει πάρα πολλά.
Σε γενικές γραμμές, το Bloomberg βρίσκει «απογοήτευση και ερεθισμό» μεταξύ των πελατών της Αμερικής στην ΕΕ. Και αυτό είναι, στην ουσία, αυτό. Ένα ανόητο X post και ένας αναστεναγμός άστοχης συμπάθειας έξω από την Πολωνία. Διαφορετικά, τα μακριά πρόσωπα δεν εμφανίζονται σχεδόν καν στο κοινό. Αν η Ουάσιγκτον διάβαζε αυτή τη μη απάντηση ως τουλάχιστον επιβεβαίωση της σταθερής της λαβής στους υπερατλαντικούς υποτελείς της, θα είχε δίκιο: η παρακμή του αυτοκράτορα είναι γυμνή και οι Ευρωπαίοι διατηρούν την ευπρέπεια.
Σε κανονικές ΗΠΑ, ο Μπάιντεν θα είχε από καιρό συνταξιοδοτηθεί. Πράγματι, δεν θα ήταν ποτέ πρόεδρος. Σε μια κανονική Ευρώπη, θα υπήρχε μια διάχυτη, επείγουσα, υψηλής προτεραιότητας συζήτηση σχετικά με το τι είναι δομικά λάθος με μια Αμερική που μπορεί να παράγει και να κρατήσει έναν Μπάιντεν και πώς να ανεξαρτητοποιηθεί από έναν τόσο περίεργο ηγεμόνα όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Κι όμως, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, δεν βλέπουμε μόνο την πολιτική και πολιτιστική παθολογία ενός ανθρώπου όπως ο Μπάιντεν στο ανώτατο αξίωμα. Δεν βλέπουμε επίσης ουσιαστικά καμία φυσιολογική απάντηση σε αυτή την παθολογία. Η «ελίτ» των ΗΠΑ και οι υποτελείς «ελίτ» της ΕΕ-ΝΑΤΟ αξίζουν ο ένας τον άλλον: και οι δύο κατοικούν σε ένα ανατριχιαστικό σύμπαν τόσα πολλά ψέματα που δεν θα μπορούσαν να βρουν τον δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα ακόμα κι αν προσπαθούσαν. Πώς τους αξίζουμε όμως όλοι εμείς, το υπόλοιπο 99,9%;
