Η πραγματική ζημιά γίνεται από εκείνα τα εκατομμύρια που
θέλουν να «επιβιώσουν». Οι έντιμοι άντρες που θέλουν απλώς να μείνουν στην
ησυχία τους. Αυτοί που δεν θέλουν τη μικρή τους ζωή να διαταραχθεί από
οτιδήποτε μεγαλύτερο από τον εαυτό τους. Αυτοί που δεν έχουν πλευρές και
αιτίες. Εκείνοι που δεν θα πάρουν μέτρο τη δική τους δύναμη, από φόβο μήπως
ανταγωνιστούν τη δική τους αδυναμία. Αυτοί που δεν τους αρέσει να κάνουν κύματα
- ή εχθρούς. Αυτοί για τους οποίους η ελευθερία, η τιμή, η αλήθεια και οι αρχές
είναι μόνο λογοτεχνία. Όσοι ζουν μικροί, ζευγαρώνουν μικροί, πεθαίνουν μικροί.
Είναι η αναγωγική προσέγγιση της ζωής: αν την κρατάς μικρή, θα την έχεις υπό
έλεγχο. Αν δεν κάνεις θόρυβο, ο μπαμπούλας δεν θα σε βρει. Αλλά όλα αυτά είναι
μια ψευδαίσθηση, γιατί πεθαίνουν κι αυτοί, εκείνοι οι άνθρωποι που μαζεύουν το
πνεύμα τους σε μικροσκοπικές μικρές μπάλες για να είναι ασφαλείς. Ασφαλής?! Από
τι? Η ζωή είναι πάντα στα όρια του θανάτου. Τα στενά δρομάκια οδηγούν στο ίδιο
μέρος με τις φαρδιές λεωφόρους, και ένα μικρό κερί σβήνει ακριβώς όπως μια
φλεγόμενη δάδα. Διαλέγω μόνος
μου τον τρόπο να καώ. ~Sophie Scholl
(Source:
Unclear/Consider one of Scholl's most books: At the Heart of the White Rose
2 σχόλια:
Τραβάμε νεράκι μετα την ενέργεια
Το ακούσαμε κι αυτό. Στο διεθνές συνέδριο των Ωκεανών στο οποίο συμμετείχε και η πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ΑΠΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ., στους ψαροντουφεκάδες, στις καταδύσεις στην αλιεία και στα κρουαζιερόπλοια. Εν κατακλείδι κάτι δεν πάει καλά και αρχίζω να πιστεύω, στο ακραίο θεώρημα ότι μάλλον μας ψεκάζουν.
Δημοσίευση σχολίου