Ας δούμε όμως ποια είναι η φύση αυτού που ορέγεται τέτοιες θέσεις. Αυτοί οι εθνοπροδότες δεν είναι εν συνείδηση ανθέλληνες. Αν ερωτηθούν μάλιστα θα απαντήσουν ότι σκέφτονται μόνο το καλό της πατρίδας τους. Όμως ο ναρκισσισμός τους τους τυφλώνει τόσο πολύ που δεν αντιλαμβάνονται ότι ενεργούν εναντίον της με τον σκαιότερο τρόπο. Όλα ξεκινούν από την χαμηλή τους αυτοεκτίμηση και την απέλπιδα προσπάθειά τους να υπεραναπληρώσουν το αβυσσαλέο κόμπλεξ κατωτερώτητάς τους. Πρόκειται για παιδιά που δεν απήλαυσαν την άνευ όρων αγάπη, εκτίμηση και αποδοχή ενός φυσιολογικού γονέα, αλλά αντιμετωπίστηκαν σαν προβολικά αντικείμενα των υπερφίαλων ναρκισσιστικών φιλοδοξιών των κηδεμόνων τους (γιατί δεν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε γονείς) που με αυτόν τον τρόπο εξέθρεψαν «τέρατα» κλινικής παθογένειας. Τα παιδιά αυτά εξιδανικεύτηκαν σε υπερθετικό βαθμό ώστε να μην έχουν ουσιαστική αίσθηση του εαυτού και της αυταξίας τους καθώς δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή (μέσω των καθρεπτικών νευρώνων) σε επαφή με τον πραγματικό εαυτό τους αλλά μόνο με την ψευδεπίγραφη εξιδανικευμένη μάσκα που προέβαλλαν επάνω τους οι φρικτοί κηδεμόνες τους. Αντιστοίχως οποιαδήποτε αποτυχία στις υπεράνθρωπες απαιτήσεις τους αντιμετωπιζόταν με απάνθρωπη απαξία και διαπροσωπικό εξοστρακισμό (που καταστρέφει τους ίδιους νευρώνες με την σωματική κακοποίηση). Αυτά τα παιδιά δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ με κατανόηση, οίκτο και αγάπη αλλά αντικειμενοποιήθηκαν σε αίσχιστο βαθμό μέχρι να επιτύχουν τα αλαζονικά «όνειρα» των ηθικά ξοφλημένων πλασμάτων που είχαν την ατυχία να έχουν ως κηδεμόνες τους. Αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν με μια βαθιά ανάγκη επιβεβαίωσης της ψευδεπίγραφης αυταξίας τους και έλκονται από οποιαδήποτε φιγούρα εξουσίας που θα μπορούσε να επικυρώσει την άσβεστη ανάγκη τους για αναγνώριση της αξίας τους.
Οι Τούρκοι επί του προκειμένου προσέφεραν από ανέκαθεν την αναγνώριση σε όποιον τους προσκυνούσε και τους υποτασσόταν, οπότε οι θλιβεροί οσφυοκάμπτες πάντα έτρεχαν να τους φιλήσουν τα χέρια και τα πόδια ακόμα σε επίδειξη άκρατου ραγιαδισμού και κιοτέματος. Με την ελπίδα μάλιστα μιας περαιτέρω τυραννικής επικύρωσης υπερθεματίζουν προσπαθώντας να προεξοφλήσουν τη θέληση του δυνάστη τους σε ένα σύμπλοκο σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου κερδίζει ο δουλοπρεπέστερος ραγιάς. Τα δύστυχα αυτά πλάσματα έλκονται σε διάφορες θέσεις κύρους όπως οι πανεπιστημιακές έδρες και η πολιτική, και είναι διατεθειμένα να υποπέσουν σε κάθε λογής ταπείνωση και ηθική απαξία για την επίτευξη και διατήρηση αυτών των επισφαλών θώκων. Με περισσή ματαιοδοξία και φιλαρέσκεια κομψεύονται σε κοσμικές συγκεντρώσεις και βραβεύσεις παντός είδους, ελπίζοντας πως τα ανούσια αυτά τρόπαια θα καλύψουν το δυσαναπλήρωτο κενό της ψυχής τους. Διακρίνονται μάλιστα από ένα δολοφονικό πολλές φορές φθόνο προς οποιονδήποτε μπορεί να τους ανταγωνιστεί ή να αποκαλύψει την κίβδηλη ψυχή τους. Δεν αντέχουν τη σύγκριση γιατί βαθειά μέσα τους ξέρουν ότι είναι τόσο ηθικά χρεωκοπημένοι και τόσο στερούμενοι ανθρωπίνου περιεχομένου ώστε να υστερούν κατά τραγικό τρόπο από τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους. Δεν χρειάζεται να ονοματίσω ή να απευθυνθώ προσωπικά σε οποιονδήποτε με αυτή την ανάλυση. Ίσως μάλιστα χρειάζεται όλοι μας να αναλογιστούμε αν έχουμε ψήγματα αυτής της παθογένειας μέσα μας μετά από τόσα χρόνια κοτζαμπασισμού σε αυτόν το τόπο. Δυστυχώς για αυτούς στους οποίους αναφέρομαι, γνωρίζουν και οι ίδιοι ποιοι είναι. Και ακόμα χειρότερα γνωρίζουν ότι γνωρίζουμε και εμείς ποιοι είναι.
Συνέχεια του άρθρου (εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου