Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι στη Μυρτώ Παπαδομιχελάκη, η οποία στις 22 Ιουλίου του 2012, σε παραλία της Πάρου δέχθηκε άγρια επίθεση με βιασμό από τον παράνομα εισελθόντα στη χώρας μας Πακιστανό Αχμέτ Βακάς και έκτοτε παραμένει σε κατάσταση αναπηρίας (100%), πρέπει να καταβληθεί αποζημίωση από το Δημόσιο, παρά την αντίθετη εφετειακή απόφαση.
Ειδικότερα, το Α΄ Τμήμα του ΣτΕ, με πρόεδρο την αντιπρόεδρο Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου και εισηγήτρια την σύμβουλο Επικρατείας Ταξιαρχία Κόμβου, έκρινε ότι η Μυρτώ δικαιούται αποζημίωση από το ελληνικό Δημόσιο, το ύψος της οποίας όμως θα καθοριστεί από το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, που αναπέμφθηκε η υπόθεση και αναίρεσε την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών (468/2021) η οποία είχε κρίνει ότι δεν δικαιούται η Μυρτώ αποζημίωση από το Δημόσιο λόγω των πράξεων και παραλείψεων της Ελληνικής Αστυνομίας, οι οποίες αφορούν στην παράνομη είσοδο του Πακιστανού δράστη στη χώρα μας, που άφησε εφόρου ζωής καθηλωμένη την 23χρονη Μυρτώ.
Η κ. Κοτρώτσου, ως δικαστική συμπαραστάτρια της κόρης της διεκδικούσε να καταβληθεί στην κόρη της το ποσό των 200.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης για τη ζημία που υπέστη από τον βαρύτατο τραυματισμό της. Επίσης, διεκδίκησε την καταβολή ποσού 2.978 ευρώ κάθε μήνα για όσο διαρκεί ο βίος της.
Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, όπως και το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, απέρριψε την αγωγή κρίνοντας ότι δεν «υπάρχουν παραλείψεις των οργάνων του ελληνικού Δημοσίου που να βρίσκονται σε αιτιώδη συνάφεια» με τον βαρύτατο τραυματισμό της νεαρής κοπέλας.
Συγκεκριμένα, το Α΄ Τμήμα του ΣτΕ, με την υπ΄ αριθμ. 1500/2022 απόφασή του έκρινε ότι υπάρχει «αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της παράνομης παραλείψεως των αστυνομικών οργάνων να άρουν την παράνομη κατάσταση που προκλήθηκε από την παράνομη είσοδο και παραμονή επί μακρόν στη χώρα υπηκόου τρίτης χώρας και του επιζήμιου αποτελέσματος (της προσβολής υγείας ή σώματος) τρίτου» και «δεν αίρεται ο αιτιώδης σύνδεσμος εκ του ότι παρεμβάλλεται η εγκληματική ενέργεια του αλλοδαπού».
Αναλυτικότερα, το ΣτΕ έκρινε ότι «η είσοδος στη χώρα αλλοδαπών/υπηκόων τρίτης χώρας και η περαιτέρω διαμονή τους -η οποία μπορεί να είναι και μακρά- δεν είναι ελεύθερη ούτε ανεξέλεγκτη, αλλά διέπεται από κανονιστικό καθεστώς (του ν. 3386/2005) που επιβάλλει σ’ αυτούς την υποχρέωση εφοδιασμού τους με διαβατήριο/ταξιδιωτικό έγγραφο, θεώρηση εισόδου και άδεια διαμονής για συγκεκριμένο σκοπό (για εργασία, ανεξάρτητη οικονομική δραστηριότητα, σπουδές ή άλλο νόμιμο σκοπό) και καθιδρύει δεσμία αρμοδιότητα των αστυνομικών οργάνων για την έκδοση πράξεως απελάσεως σε περίπτωση, μεταξύ άλλων, που ο αλλοδαπός έχει παραβιάσει τις σχετικές διατάξεις, μετά δε την έναρξη ισχύος του ν. 3907/2011 πράξεως επιστροφής για τους παρανόμως διαμένοντες».
Παράλληλα, οι σύμβουλοι Επικρατείας επισημαίνουν ότι «οι ρυθμίσεις του ν. 3386/2005 αποσκοπούν όχι μόνον στην προστασία του γενικού (Δημόσιου) συμφέροντος (της διασφαλίσεως της δημόσιας τάξεως, ασφάλειας, κοινωνικής ειρήνης, δημόσιας υγείας), αλλά και στην προστασία του συμφέροντος των ιδιωτών με την αποτροπή της προσβολής των συνταγματικώς προστατευόμενων έννομων αγαθών (της ζωής, της υγείας, της σωματικής ακεραιότητας, της τιμής, της υπολήψεως, της προσωπικής ελευθερίας, της γενετήσιας ελευθερίας, της περιουσίας, της ιδιοκτησίας τους) από τη συμπεριφορά των παρανόμως εισελθόντων, διαμενόντων και εργαζόμενων στη χώρα αλλοδαπών».
Επίσης, συνεχίζει το ΣτΕ, «αποσκοπούν και στην προστασία του συμφέροντος των προσώπων αυτών», τα οποία, όπως επισημαίνεται στην οικεία αιτιολογική έκθεση, «παραμένουν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής ορισμένες μάλιστα φορές σε συνθήκες κατώτερες του ελαχίστου που υπαγορεύει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με αποτέλεσμα να εξωθούνται μοιραία σε ποικίλες μορφές παραβατικότητας, τροφοδοτώντας έτσι ακούσια, κατά καιρούς, τάσεις επιφυλακτικότητας εκ μέρους του ημεδαπού πληθυσμού».
Μάλιστα, υπογραμμίζουν οι σύμβουλοι: «Όσο τα αστυνομικά όργανα παραβιάζουν τις υποχρεώσεις τους και δεν εκδίδουν κατ’ ενάσκηση της δεσμίας αρμοδιότητάς τους πράξη απελάσεως ή μετά τις 26.1.2011 πράξη επιστροφής για τους παρανόμως διαμένοντες, δημιουργείται η βεβαιότητα σε όποιον αλλοδαπό εισήλθε λάθρα, διαμένει παρανόμως στη χώρα και επιθυμεί να συμπεριφερθεί παρανόμως και να προσβάλει κάποιο έννομο αγαθό ότι ποτέ δεν θα τιμωρηθεί, αφού η ταυτότητά του δεν είναι γνωστή στις ελληνικές αρχές ούτε έχουν ληφθεί τα δακτυλικά αποτυπώματά του».
Συνεπώς, «υπάρχει γενικώς και αφηρημένως αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της παράνομης αυτής παραλείψεως των οργάνων του Δημοσίου και της ζημίας (λχ βλάβης του σώματος ή της υγείας ή θανατώσεως) τρίτου προσώπου, η οποία προκαλείται όταν ο παρανόμως εισελθών και διαμένων στην Ελλάδα υπήκοος τρίτης χώρας προσβάλει απολύτως προστατευόμενο έννομο αγαθό».
Τέλος, καταλήγει το ΣτΕ ότι είναι «μη νόμιμη η κρίση του Διοικητικού Εφετείου για τη μη συνδρομή αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ των παραλείψεων των αστυνομικών οργάνων και του βαρύτατου τραυματισμού της εκπροσωπούμενης από την οριστική δικαστική συμπαραστάτριά της (μητέρας της) αναιρεσείουσας, ηλικίας τότε 15 ετών, συνεπεία εγκλημάτων (βιασμός, απόπειρα ανθρωποκτονίας) που διαπράχθηκαν εις βάρος της από υπήκοο τρίτης χώρας». Πηγή (εδώ)
3 σχόλια:
ΣΤΟ ΠΕΡΙΓΙΑΛΙ ΤΟ ΚΡΥΦΟ :
Ίσως ο σκεπτικισμός και οχι η αγανάκτηση με τον οποίο αντιμετώπισα την αποφυλάκιση Λιγνάδη και την αίτηση αποφυλάκιση του πακιστανού δήμιου της Μυρτούς να οφείλεται στην Πύρρώνεια αντίληψη του «νόμω και έθει» δηλαδή την καθιερωμένη συνήθεια και το έθιμο η απλά ως συνέπεια της ανθρώπινης ατεχνίας ως πρός την γνώση Παραδόξως μου ήλθε στον νου συνειρμικά ότι πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που η τότε παρέα μας, λάτρες της ποίησης και των μεγάλων συνθετών συχνάζαμε στο ΣΥΜΠΟΣΙΟ στην «επι της Φλεσσαντος οδού» μπουάτ. Σερβιτόροι με χλαμύδες τραπεζάκια από κιονόκρανα, πιστοί πελάτες που έπιναν «οίνο μέλαν αψύ δρυ, σε χρυσή αναφορά προσφερόμενο έμπυρο» και απογοητευμένοι περίεργοι που αναφωνούσαν από την πόρτα: «τί μ@$%& λέει ρε… άκου, άγγελοι δυό με δυό σπαθιά, πάμε να φύγουμε». Στην σκηνή ο Γιώργος Μούτσιος με την Ντορέτα Γιαννακοπούλου τραγουδούσαν «Στο περιγιάλι το κρυφό των Σεφέρη -Θεοδωράκη, (όμως στην ενορχήστρωση του Κώστα Κλάββα), κι έτσι αμέσως ξέσπασε διαμάχη μεταξύ της ζωγράφου Κάννάκίνη και του γιατρού Δοξιάδη, διότι ο Μούτσιος (και ο Κλάββας) δέν παρέλειψε την πολυσυζητημένη άνω τελεία του Σεφέρη: «Με τι καρδιά, με τι ψυχή, τί πόθους και τι πάθος, πήραμε την ζωή μας (άνω τελεία) Λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή». Κι σμέσώς βγήκε το βιβλίο της συλλογής απο το ραφάκι της σκηνής. Αν κσι το είχε επισημάνει στον Μίκη ο ποιητής, ότι η παράλειψη αλλάζει το νόημα, ο Μπιθικώτσης το τραγούδησε χωρίς το στίγμα, κι έτσι πέρασε ευχάριστα σε μάς, που όλοι μας κάποια στιγμή, πήραμε την ζωή μας λάθος, αλλά απλώς γυρίσαμε σελίδα χωρίς αυτοκριτική, συγχέοντας την καρδια και την ψυχή με το λάθος. Κι έτσι όπως εύκολα η «Άρνηση» του Σεφέρη έγινε «το περιγιάλι» αψηφιστά ξεχάσάμέ ότι κατά τον Πλατωνικό «Πρωταγόρα», ο Δίας χάρισε σε όλους μας την ΔΙΚΗ παρέα με την ΑΙΔΩ και ότι χάνοντας την Αιδώ διαφθείραμε και την δικαιοσύνη, την κάναμε πιο ευχάριστη, πιο βολική, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε την χαλαρότητα με δήθεν επιχειρήματα περί «δικαιωμάτων» ακόμη κι όταν η Αιδώς κρυβόταν από την ντροπή της. Και αυτά πιά έγιναν νόμος κάι έθος ώστε οι οποιες σημερινές διαμαρτυρίες μας να φάντάζουν αντιφατικές στην ψευτοπροοδευτικότητά μας. Κι όπως βγάλαμε τα μάτια μας γιατί θέλαμε μόνον να ακούμε τις Σειρήνες κι όχι να βλέπουμε , χάσαμε την ανάγνωση και δεν ξέρουμε πιά αν το κόμα είναι πριν η μετά το ΟΥ στον περίφημο αλλά προφορικά διφορούμενο χρησμό της Πυθίας: «Ήξεις, αφίξεις ου, εν πολεμώ θνήξεις». Δεν βοηθά πιά καμία ΑΡΝΗΣΗ αραχτοί στο ωραίο μας περιγιάλι, περιχαρείς για την λάθος ζωή μας. Πώς θα γίνει τώρα να βάλεις το κόμα πρίν το ΟΥ?
Δήλωση του σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη για τον Λιγνάδη: «Εκείνο που με τρομάζει περισσότερο, είναι η ανάδειξή του από πληθώρα Αυλοκολάκων, Σφουγγοκωλάριων και Σουσούδων, σε… μέγιστο καλλιτέχνη, ανυπέρβλητο ηθοποιό, μοναδικό σκηνοθέτη! Ακόμα και… θεωρητικό θεατρολόγο, που ξεπερνάει έναν Μίνω Βολανάκη, έναν Σπύρο Ευαγγελάτο, έναν Αλέξη Σολωμό!
Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν εντελώς ατάλαντο πρωτοετή δραματικής σχολής, του οποίου η «υποκριτική» είναι μία παρωδία Ροντηρικού στόμφου, με λίγο πασπάλισμα από Κάρολο Κουν. Αδέξιος, αμήχανος, άναρθρος, αψυχολόγητος, θα έπρεπε να είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε νέο –ή και παλαιότερο- ηθοποιό.
Μία μυθοποιημένη «νούλα» όπως είχε πει κάποτε ο Αλμπερτάτζι για κάποιον άλλο, που πίστεψε τις κολακείες, και πήρε τον ελλειπή εαυτό του στα σοβαρά. Με αποτέλεσμα να αφοδεύει ασύστολα στους θρόνους του Βασιλιά Ληρ και της Λέηντυ Μάκμπεθ, βοηθούσης της αμορφωσιάς στην οποία μας βούλιαξε η σύγχρονη παιδεία, μαζί με την ευπιστία πολλών νέων. Αυτά όλα του έδωσαν τον αέρα να συμπεριφέρεται ως ο Απόλυτος Άρχοντας, στον οποίο όλα επιτρέπονται. Αφού άλλωστε ολόκληρη Υπουργός, αναγνωρίζει το… «ταλέντο» του, συγχέοντας την υποκριτική με την υποκρισία.
Κι έλεγα τόσα χρόνια, δε θα βρεθεί άραγε εκείνο το αθώο παιδάκι του Άντερσεν, που αναφωνεί έκπληκτο «καλέ, ο βασιλιάς είναι γυμνός»; Όχι μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ξαφνικά την αλήθεια, αλλά και να πετάξουμε τους αυλοκόλακες στ’ αζήτητα. Όχι γιατί είναι απλά και μόνο συνένοχοί του, αλλά καταδικάζονται στη συνείδησή μας ως ηθικοί αυτουργοί της εγκληματικής αλαζονείας του κ. Δημήτρη Λιγνάδη".
Η ΚΟΠΡΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΉ ΕΛΛΆΔΑ της ΝΔ, το κομμα των αθώων παιδεραστών και βιαστων....
Μετα τον επισημα παιδεραστη Γεωργιάδη που καταδικαστηκε σε 28 μήνες φυλάκιση για βιασμούς μικρών αγοριών και φυσικα σήμερα ειναι αθωος και ελευθερος λογω παραγραφης!, και που συνεχιζει να ειναι ενα στελεχος της ΝΔ,
ενας ακομα βιαστης και παιδεραστης ελευθερος.
Αυτην την ιστορια, του Λιγναδη, που ως γνωστόν καταδικαστηκε 12 χρονια φυλάκιση σαν βιαστης ανηλικων και αφεθει ελευθερος, την αφιερωνουμε να την χαιρονται ο ψηφοφοροι και οπαδοι της ΝΔ και του Κουλη, με την ανυπαρκτη ηθικη και συνείδησή .....
Δημοσίευση σχολίου