ΝΑΙ ΜΕΝ....ΑΛΛΑ....

Όταν πριν πολλά πολλά χρόνια οι Έλληνες θέλησαν να βελτιώσουν προς το προοδευτικότερον το διοικητικό σύστημα της περίφημης Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όλοι οι τότε  εθνοσωτήρες αποφάσισαν αντί ψηφοφορίας, να υποβληθούν σε μια απλή αλλά αδιάβλητη δοκιμασία.   

Όσοι κατάφερναν , μέσα σε δύο λεπτά, να φάνε ένα σάντουιτς, να πλύνουν ένα πουκάμισο και να κάνουν έρωτα με μια ωραία κυρία, αυτοί και θα όριζαν το νέο οικονομικό δόγμα και τις  πολιτικό - οικονομικές κατευθύνσεις του μέλλοντος. 

Το αποτέλεσμα; Αποκαρδιοτικό. Αφού οι πειναλέοι εξαντλούσαν το χρόνο στην προσπάθειά τους να φάνε το σάντουιτς και τα λιγούρια να  χαλβαδιάζουνε με την κυρία, μονάχα  ένας έδρασε έξυπνα και αποτελεσματικά.     

Άρπαξε το σάντουιτς, ανάγκασε την γυναίκα να πλένει το πουκάμισο και προσποιούμενος ότι της κάνει έρωτα, φώναξε θριαμβευτικά. "Τα αφεντικά θα τρώνε, οι εργάτες θα δουλεύουν και η εξουσία θα πηδάει".

Ακριβώς το δημοκρατικό τρίπτυχο, που καταταλαιπωρεί τον Έλληνα μέχρι και σήμερα. Το σύστημα, όπου οι υπεύθυνοι δεν έχουν ποτέ άδικο και για όλα έχουν μια δικαιολογία. Το σύστημα, όπου η ισοτιμία και η ισονομία, δεν είναι απλά το ζητούμενο, αλλά ουτοπική φαντασίωση.    

Και για να μην πελαγοδρομούμε, δεν θα χρειαστεί να μπούμε στα άδυτα του διοικητικού μηχανισμού. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά, σε ένα χώρο που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε. Σε ένα οποιοδήποτε τοπικό κοιμητήριο, εκεί που ο πληθυσμός δεν αντιδρά και η ιερότητα του χώρου, απαιτεί ιδιαίτερο σεβασμό. Να δούμε αν και πως εφαρμόζονται οι κανονισμοί.

Δυστυχώς όχι ή τουλάχιστον όχι ικανοποιητικά.  Κι αυτό όχι γιατί οι αρμόδιοι διαχειριστές είναι ανίκανοι, και δεν μπορούν, αλλά γιατί δεν θέλουν.

Δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τον φίλο. Να πικράνουν τον γείτονα. Να απογοητεύσουν τον συχωριανό, ούτε και τον πελάτη να χάσουνε. Άλλωστε και η φροντίδα για την επανεκλογή τους, δεν είναι απαραιτήτως κακό. Ναι αλλά όταν μεροληπτείς, είναι παρατυπία. Όταν ξεχωρίζεις τον ντόπιο από τον κουκουρδάνο είναι ρατσιστικό. Όταν πληρώνεσαι για πέντε και δίνεις τα δύο, μοιάζει με απάτη ή έστω μικροκλοπή. Και όταν πατάς στην ανάγκη του άλλου, επιδεικνύοντας ηγεμονία ή αλαζονεία, το λες και παράβαση καθήκοντος, και πολλά άλλα στα οποία δεν χρειάζεται να αναφερθούμε, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι η εντοποιότητα, αποδυναμώνει πολύ τα αισθήματά της ευθύνης και του καθήκοντος αλλά και σ'αυτό, οι Αρχαίοι Αθηναίοι είχανε βρει την λύση. Απλά ανέθεταν την επιτήρηση της τάξης στους Σκύθες τους μαγκουροφόρους.

Κι εμείς σημερα, θέλουμε να είμαστε πολυπολισμική κοινωνία και εισάγουμε υπουργούς , γκόντεν μπους και επικοινωνιολόγους. Τι μας εμποδίζει να εμπιστευτούμε κάποιες υπηρεσίες σε μερικούς Ταλιμπάν; Μια χαρά παιδιά φαίνονται και ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι πολίτες μάλλον θα το χειροκροτούσαν. Όμως με δεδομένο, ότι αυτοί τιμωρούν τους κλέφτες κόβοντάς τους τα χέρια, πόσοι από τους άρχοντες μας θα τολμούσαν να υποστηρίξουν μια τέτοια απόφαση; Συγνώμη άστοχη η ερώτηση. Επειδή όμως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα νομίζω ότι.

όποιος λιγουρεύεται μια δεύτερη θητεία,                                                                                                  θα πρέπει να ξεφορτωθεί την κόπρο του Αυγεία. 

Όμως οι τεράστιες υδάτινες απώλειες του δικτύου, επιτρέπουν τέτοιο εγχείρημα;

Ιδού η απορία.

Από το παλιό ημερολόγιο του γέροντα Σουλπίκιου.