Σήμαντρα, καμπάνες και κύμβαλα αλλαλάξτε εν κλαυθμώ. Μεσίστιες κυματίστε όλες οι σημαίες. Βαρύ πένθος έπεσε. Ο Θοδωράκης έφυγε. Έφυγε το διαμάντι του Μωριά, έφυγε ο πολέμαρχος της Επανάστασης, έφυγε ο στυλοβάτης της Ελευθερίας, έφυγε ο φύλακας του Γένους, έφυγε το στολίδι της Ελλάδας.
4 Φεβρουαρίου στα 1843. Τριήμερο πένθος κηρύσσεται στη χώρα. Ο Αρχιστράτηγος της Παλιγγενεσίας, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης του Κωνσταντή και της Ζαμπίας, αφήνει την στερνή του πνοή και περνά στο Πάνθεον των Ηρώων δίπλα στο Λεωνίδα, το Μέγα Αλέξανδρο, το Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στους συμπολεμιστές του Ανδρέα Μιαούλη, Οδυσσέα Ανδρούτσο, Αθανάσιο Διάκο και τόσους άλλους.
Οι οικείοι του τον ντύνουν με την επίσημη στολή του Αντιστρατήγου και τον βάζουν ευλαβικά στο φέρετρο. Στα πόδια του τοποθετούν μια τούρκικη σημαία, λάφυρο της Εθνεγερσίας ενώ τον ίδιο τον σκεπάζουν με τη Γαλανόλευκη.
Πάνω στο φέρετρο ακουμπούν το σπαθί, τα παράσημα του, την περικεφαλαία του και τις σπαλέτες.
Ακολουθεί γοερό μοιρολόι, το πλήθος φωνάζει σπαρακτικά: «Σε κλαίνε χώρες και χωριά σε κλαίνε βιλαέτια!».
Κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης τελετής κάποιοι λιποθυμούν, ενώ ο Γενναίος σοβαρός και πολύ συγκινημένος, συγκρατούσε τον εαυτό του. Οι συναγωνιστές του Γέρου έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμό του αρχηγού τους. Εχάσαμε τον Γέρον, δεν έχουμεν πλέον την σκιάν του αναγκαίου Κολοκοτρώνου.
Ανήρ μέγας ετελεύτησε.
Αυτός που ηγήθηκε ατάκτων, απείθαρχων και ανεκπαίδευτων ανδρών, με πενιχρές προϋποθέσεις, χωρίς οργανωμένη υποστήριξη, αυτός που αντιμετώπισε πολλάπλάσιες δυνάμεις εχθρικών στρατευμάτων, αυτός που δεν δείλιασε μια στιγμή, αυτός που έδωσε στην Ελλάδα την Ελευθερία, αυτός ο Κολοκοτρώνης σίγησε για πάντα.
Η Ελληνική γη, αυτή που πότισε με το αίμα του για την Ελευθερία του Γένους, δέχεται φιλόξενα τον μεγάλο Πατριώτη, ενώ ο τόσο γνώριμος σ’ αυτόν κρότος από τις ομοβροντίες των πυροβόλων ήρθε να αποχαιρετήσει την αδάμαστη ψυχή του στο ατέλειωτο ταξίδι της στην αιωνιότητα.
178 χρόνια αργότερα, ελάτε οι Νεοέλληνες να αφουγκραστούμε τα βουνά και τα λαγκάδια που αντιλαλούν διαλαλώντας στους αιώνες την Κολοκοτρωναίικη λεβεντιά, ελάτε να γονατίσουμε για τον Γέρο του Μωριά και να του υποσχεθούμε ότι πιστοί στα παραγγέλματά του θα αγωνιστούμε για την Πίστη και την Πατρίδα. Κι εσείς θάλασσες και νησιά και όρη και κοιλάδες και φρούρια και παλαίστρες πολυυμνήτων μαχών αντιβοάτε το όνομά του στους αιώνες!
Στρατηγέ Κολοκοτρώνη, δε σε ξεχνάμε, στις φλέβες μας ρέει το δικό σου αίμα, το αγνό, το ελληνικό, το πατριωτικό, το ΕΛΕΥΘΕΡΟ.
Του Στρατηγού Θοδωρή Κολοκοτρώνη
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!
Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ
3 σχόλια:
4 Φεβρουαρίου του 1843: Λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα πεθαίνει από εγκεφαλικό επεισόδιο ο Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Ραμοβούνι, Μεσσηνία, 3 Απριλίου 1770 - Αθήνα, 4 Φεβρουαρίου 1843) ήταν Έλληνας αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος, Σύμβουλος της Επικρατείας. Απέκτησε το προσωνύμιο Γέρος του Μοριά. Μετά θάνατον τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τον βαθμό του Στρατάρχη.
6 Φεβρουαρίου 1825:
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος εκλέγεται γενικός γραμματέας του εκτελεστικού.
Την ίδια μέρα ο Κολοκοτρώνης, ο Κανέλλος και ο Νικόλαος Δεληγιάννης, ο Παναγιώτης και ο Ιωάννης Νοταράς, ο Θ. Γρίβας κ.ά. προφυλακίζονται από τους κυβερνητικούς στη Μονή του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα.
Κατά την διάρκεια του Β’ Εμφυλίου Πολέμου στο πλαίσιο του Αγώνα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, οι διάφορες φατριές των Επαναστατών ήρθαν αντιμέτωπες με στόχο την επιβολή και την ανάληψη της εξουσίας.
Μέσα στον εμφύλιο ανταγωνισμό, έλαβαν χώρα τραγικά και δυσάρεστα περιστατικά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την φυλάκιση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του “Γέρου του Μοριά”.
Τι είχε προηγηθεί λοιπόν και η εμβληματική αυτή φιγούρα και ιστορική προσωπικότητα κατέληξε στην φυλακή από τους “αδελφούς” Έλληνες Επαναστάτες, σαν σήμερα 6 Φεβρουαρίου του 1825.
Οι διαμάχες πολιτικών και στρατιωτικών, που υφίσταντο από το πρώτο έτος της Επανάστασης οξύνθηκαν κατά τη διάρκεια και μετά την ολοκλήρωση της Β' Εθνοσυνέλευσης στο Άστρος (18 Απριλίου 1823).
Η πολιτική κρίση εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο το πρώτο εξάμηνο του 1824.
Οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις ήσαν από τη μία πλευρά οι σημαντικότεροι στρατιωτικοί της Πελοποννήσου με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη («Αντικυβερνητικοί») και από την άλλη οι σημαντικότεροι πολιτικοί της Πελοποννήσου και οι νησιώτες («Κυβερνητικοί»).
Οι «Αντικυβερνητικοί» κατηγορούσαν τους «Κυβερνητικούς» ότι θέλουν να παραδώσουν την Ελλάδα στους Άγγλους, ενώ οι «Κυβερνητικοί» εξέφραζαν τους φόβους για τις δικτατορικές τάσεις των στρατιωτικών, που αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά των «Αντικυβερνητικών».
Η πλάστιγγα έγειρε εύκολα υπέρ των «Κυβερνητικών», που είχαν τη δύναμη και τον πλούτο.
Συσπείρωναν τους νησιώτες εφοπλιστές και κεφαλαιούχους, τους περισσότερους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς, το μεγαλύτερο μέρος των Πελοποννησίων γαιοκτημόνων, τους Έλληνες του εξωτερικού και τους περισσότερους φιλέλληνες.
Ο Κολοκοτρώνης μπορεί να ήταν η ψυχή των «Αντικυβερνητικών», αλλά οι δυνάμεις που τον υποστήριζαν ήταν περιορισμένες.
Όπλο στα χέρια της κυβέρνησης του Κρανιδίου ήταν και το πρώτο δάνειο της ανεξαρτησίας, που συνήφθη για τις πολεμικές ανάγκες της χώρας, αλλά κατασπαταλήθηκε στην εμφύλια διαμάχη.
Μάταια η παράταξη Κολοκοτρώνη προσπάθησε να το μπλοκάρει, επειδή γνώριζε ποια θα ήταν η τύχη του.
Το δίμηνο Φεβρουαρίου - Μαρτίου δόθηκαν σκληρές μάχες στις περιοχές της Αρκαδίας και της Αργολίδας, με εύκολη επικράτηση των Κυβερνητικών.
Οι ψύχραιμες φωνές για συμβιβασμό επικράτησαν και ο Κολοκοτρώνης, βλέποντας την αδυναμία του, αναγκάστηκε να συρθεί σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και μετά από κοπιαστικές συζητήσεις επιτεύχθηκε συμφωνία για τερματισμό των εχθροπραξιών στις 22 Μαΐου 1824.
Ο Κολοκοτρώνης αναγνώρισε την κυβέρνηση Κουντουριώτη, η οποία στις αρχές Ιουλίου χορήγησε αμνηστία στους αντιπάλους της.
Σχεδόν αμέσως, η νικήτρια φατρία του Κουντουριώτη άρχισε να ταλανίζεται από αντιθέσεις και εξαιτίας της διαχείρισης του δανείου.
Οι Πελοποννήσιοι αντιλήφθηκαν ότι είχαν δώσει μεγάλη δύναμη στους νησιώτες (Υδραίους και Σπετσιώτες), οι οποίοι αποτελούσαν εμπόδιο στην ηγεμονία τους.
Οι παλιοί σύμμαχοι έγιναν τώρα εχθροί και οι παλιοί εχθροί σύμμαχοι.
Οι νησιώτες προσεταιρίστηκαν τους Ρουμελιώτες και παραμέρισαν τους Πελοποννήσιους προκρίτους.
Τελικά, οι τελευταίοι αποχώρησαν από την κυβέρνηση τον Ιούλιο του 1824.
Οι δύο ομάδες συγκρούστηκαν σκληρά για την εξασφάλιση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
Το έναυσμα για τον δεύτερο εμφύλιο έδωσε η άρνηση των κατοίκων της Τριφυλλίας να πληρώσουν φόρους στην κυβέρνηση Κουντουριώτη. Αυτός έστειλε στρατεύματα για να επιβάλει τη θέληση της κυβέρνησης.
Οι «κυβερνητικοί» υπό τον Παπαφλέσσα νικήθηκαν και οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν.
Με τα χρήματα του δανείου ο Κουντουριώτης έστρεψε τους Στερεοελλαδίτες εναντίον των Πελοποννησίων.
Σε ενέδρα έξω από την Τριπολιτσά σκοτώνεται ο γιος το Κολοκοτρώνη, Πάνος, στις 13 Νοεμβρίου 1824.
Ο Γέρος του Μοριά συντετριμμένος από τον θάνατο του γιου του αποσύρθηκε στη Βυτίνα, μετανιωμένος για τη συμμετοχή του στον Εμφύλιο.
Ο Κουντουριώτης με τα χρήματα του δανείου εξαγόραζε μικροκαπεταναίους και πλήρωνε τους μισθούς των στρατιωτών τους. Έτσι, μέρα με τη μέρα αποδυνάμωνε την πλευρά των Πελοποννησίων.
Η χαριστική βολή δόθηκε με την εισβολή ρουμελιώτικων στρατευμάτων στην Πελοπόννησο.
Με αρχηγούς τους Γκούρα και Καραϊσκάκη προκάλεσαν απερίγραπτες καταστροφές και λεηλασίες, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αχαΐας.
Ο οπλαρχηγός Δημήτριος Πλαπούτας, ως ουδέτερος, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για τον τερματισμό της εμφύλιας αιματοχυσίας, σε μια περίοδο που η σύμπραξη Σουλτάνου και Μοχάμετ Άλι της Αιγύπτου απειλούσε την Επανάσταση.
Ο Κολοκοτρώνης δέχθηκε να μεταβεί στο Ναύπλιο και να «προσφέρη εις την Διοίκησιν την υπόκλισίν του και την ευπείθειάν του εις τους νόμους της πατρίδος…».
Είχε λάβει αόριστες διαβεβαιώσεις ότι η Κυβέρνηση θα χορηγούσε αμνηστία στους αντιπάλους της.
Όμως, ο Κουντουριώτης δεν πίστεψε τα λόγια του μεγάλου του αντιπάλου και αφού τον συνέλαβε στις 6 Φεβρουαρίου 1825 τον έκλεισε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα.
Τον Απρίλιο η κυβέρνηση κατάφερε να υποτάξει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που ήταν στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και στους δύο εμφυλίους. Φυλακίστηκε στην Ακρόπολη και δολοφονήθηκε στις 5 Ιουνίου 1825.
Ο Κολοκοτρώνης είχε διαφορετική μοίρα. Αφέθηκε ελεύθερος την ίδια περίοδο, όταν οι πάντες είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διέτρεχε ο Εθνικός Ξεσηκωμός.
Ο Ιμπραήμ είχε καταλάβει τη μισή Πελοπόννησο και ο Κιουταχής πολιορκούσε το Μεσολόγγι.
Η στρατηγική ιδιοφυΐα του Γέρου του Μοριά έπρεπε να τεθεί και πάλι στη διάθεση της Επανάστασης.
Δημοσίευση σχολίου