Απ τον καιρό που της Ελλάδος τα παιδιά έδιωξαν τον Βασιλιά και την ξενοκρατία, οι Έλληνες ξεσάλωσαν κι αλλάξανε πορεία.
Δήλωσαν απερίφραστα "ανήκουμε στην δύση" και πίστεψαν τα προβλήματά πως όλα ταχουν λύσει.
Κάναν καινούργιους ήρωες να γράψουν ιστορία, να θωρακίσουν τους θεσμούς και την δημοκρατία.
Αλλά το κλήμα ήταν στραβό. Το σύστημά τους φαύλο. Κάναν κουμάσι την βουλή και το παλάτι στάβλο.
Όλες του τόπου οι πληγές βάθυναν και πονάνε, οι αριθμοί ευημερούν κι οι άνθρωποι πεινάνε.
Έγινε ο Έλληνας ραγιάς και ότι αν ζητήσει, μοιάζει με ανατολίτικο σκληρό αλισβερίσι.
Τα πάντα ξεπουλήθηκαν και μέσα σ ένα βράδυ, έγινε ο τόπος ρημαδιό και τον κυρίαρχο λαό τον κάνανε κοπάδι.
Αλλά της ψωροκώστενας οι γαλανοί ορίζοντες μαύροι δεν γίνονται ποτέ, ούτε και ...ιριδίζοντες.
Γιατί ο Ρωμιός έχει ψυχή κι όσο να πονάει δυνάστες και γενίτσαρους ποτέ δεν προσκυνάει.
Γι αυτό και οι πολιτικοί να μαζευτούν λιγάκι και να φορούν ανελλιπώς τσίγκινο σωβρακάκι.
Γιατί σε πονηρούς καιρούς όπως το λέν οι Βλάχοι, σφίγγεις την βρακοζώνη σου μη και κακό σου λάχει.
Εκτός κι αν πάνε γυρεύοντας....
Από το ημερολόγιο του γέροντα Σουλπίκιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου