ΔΙΑΞΙΦΙΣΜΟΙ

 

Π. Ανδρέας Ντότσικας

Με αφορμή το άρθρο της κας Νέλλης Πετροπούλου, "Όταν η Ιεροσύνη αμαυρώνει το συσσίτιο αγάπης", θα ήθελα να γράψω μερικές  σκέψεις.

    Η αξιότιμος αρθρογράφος, δεν μας αναφέρει με ποιο τρόπο η ιεροσύνη αμαύρωσε  το συσσίτιο της αγάπης. Διότι αν εννοεί το αυτονόητο που έγραψε ως νουθεσία ο π. Νεκτάριος να κάνουν, οι έχοντας τη δυνατότητα και μόνο, και που έπρεπε οι ίδιοι να είχαν πράξει, όχι από υποχρέωση στον ίδιο ή το συσσίτιο αγάπης, αλλά προς τον ίδιο τους το εαυτό, δεν νομίζω να πείθει κάποιον λογικό νου ο οποίος διάβασε αυτό το άρθρο.

    Μιλώ ως ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος  για περισσότερα από είκοσι χρόνια όχι μόνο στο συσσίτιο αλλά και στις υπόλοιπες δραστηριότητες που είχε ασχοληθεί το Λεούσειο Ίδρυμα παλαιό-τερα, σχολές πληροφορικής και αγιογραφίας, στέγαση του Δημό-σιου Ι.Ε.Κ. Αίγινας διανομή τροφίμων μέσω προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ.λ.π. Μιλάμε για προσφορά 32 περίπου ετών συνεχόμενης Αγάπης προς το συνάνθρωπο και μάλιστα θυσιαστικής αγάπης όχι μόνο από τον π. Νεκτάριο, αλλά από τον π. Νικόλαο Σαββόπουλο, τον γράφοντα και εκατοντάδων γυναι-κών και ανδρών που πλαισίωσαν και πλαισιώνουν ακόμα την ευλογημένη προσπάθεια του συσσιτίου Αγάπης, ως μάγειροι -ες, οδηγοί και συνοδηγοί-διανομείς.

    Μήπως ξέρει η κα Πετροπούλου ότι όλοι οι άνθρωποι ξεκινούν λίαν πρωί γι' αυτή τη διακονία σχεδόν κάθε ημέρα και πρώτος ο π. Νεκτάριος -ο οποίος αμαύρωσε το συσσίτιο αγάπης- να είναι εκεί από τις 05.00 με 05.30 ξημερώματα κάθε ημέρα, είτε έχει να τελέσει τη Θ. Λειτουργία είτε όχι, δίνοντας πρώτος το παράδειγ-μα χειμώνα καλοκαίρι στο κρύο και τη ζέστη αντίστοιχα;

   Μήπως η κα Πετροπούλου είχε την ευαισθησία να τον ρωτήσει  πως ανέβηκε αυτός και οι συνεργάτες του εθελοντές μέσα στα χιόνια πρόσφατα και το τσουχτερό κρύο με τον κίνδυνο του ατυχήματος, για να βρουν το φαγητό ζεστό και στην ώρα του οι αδελφοί μας που δεν έχουν τη δυνατότητα να το έχουν με άλλο τρόπο;

   Μήπως γνωρίζει η κα Πετροπούλου ότι οι εθελόντριες έρχονται

να ετοιμάσουν το φαγητό του συσσιτίου Αγάπης και έπειτα πη-γαίνουν να ετοιμάσουν το δικό τους;

    Μήπως η κα Πετροπούλου έχει ενδιαφερθεί να μάθει ότι 32 χρόνια, δηλαδή περίπου 11.680 ημέρες έχει προσφέρει το συσσί-τιο 700.00 και πλέον μερίδες φαγητού, δεκάδες τόνους τροφίμων και φρούτων στους Αιγινήτες και μόρφωση σε πολλά παιδιά;

    Μήπως η κα Πετροπούλου σκέφτηκε ότι για να παρασχεθούν αυτές οι μερίδες, δόθηκαν αμέτρητες προσφορές από εκατοντά-δες συμπολίτες μας αυτά τα χρόνια μέσω του φτωχού τους εισο-δήματος; Έχουν όλοι αυτοί στη καρδιά τους τα λόγια του Χριστού μας: "ἐπείνασα γάρ καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσα-τέ με, ξένος ἤμην καί συνηγαγετέ με...." Ματθ. κε΄ 35.

    Σκέφτομαι και μαζί με εμένα πιστεύω και αρκετοί ακόμα, μή-πως η κα Πετροπούλου προσβάλλει με τα γραφόμενά της όχι μό-νο τον π. Νεκτάριο αλλά και όλους τους συνεργάτες και εθελο-ντές του συσσιτίου, καθώς και τους δωρητές και τους φορείς που πλαισιώνουν το έργο αυτό; Διότι το έργο αυτό δεν είναι μόνο του π. Νεκταρίου ή των συνεργατών του, αλλά όλων όσων έμπιστεύ-ονται αυτούς τους ανθρώπους και ιδιαιτέρως του Σεβ. Μητροπο-λίτου μας κ.κ. Εφραίμ ο οποίος και του εμπιστεύθηκε αυτή τη δια-κονία.

    Μήπως η κα Πετροπούλου μπήκε στον κόπο να αφιερώσει λίγο χρόνο έπειτα ή πριν γράψει αυτά, να πάει να παρακολουθήσει ή και να συμμετάσχει στην παρασκευή του φαγητού, για να γνωρί-σει από κοντά τον αγώνα, την ευθύνη και την αγωνία αυτών των ανθρώπων, να ετοιμάσουν το καλύτερο ποιοτικά και ποσοτικά αλλά και στην καθορισμένη ώρα φαγητό για τον αδελφό τους; Αλλά και των διανομέων να μεταφέρουν χωρίς καθυστέρηση, ζε-στό το φαγητό σ' αυτούς τους ανθρώπους για να μην περιμένουν στο κρύο ή τη ζέστη αντίστοιχα;

    Εύχομαι να το πράξει και τότε αφού έχει την εμπειρία, να μας πει την άποψή της κι αν γίνεται κάτι λάθος να μας το υποδείξει

και να την ευχαριστήσουμε εφαρμόζοντάς το. Διότι δεν διεκδι-κούμε το αλάθητο εμείς, ακούμε τις γνώμες όλων για να γινόμα-στε καλύτεροι.

    Καλό θα είναι λοιπόν πριν ανοίξουμε το στόμα μας να πούμε κάτι, να ψάχνουμε την ιστορία του γεγονότος μιλώντας με τον υπεύθυνο και αφού ακούσουμε και την άλλη άποψη τότε να πού-με την γνώμη μας. Καλό θα είναι λοιπόν να τα γνωρίζει όλα αυτά.

    Όσον αφορά τώρα τα Αγιογραφικά αποσπάσματα που αναφέ-ρει η κα Πετροπούλου είναι όντως σωστά αλλά τα ερμηνεύει με το δικό της τρόπο. Αγάπη δε σημαίνει να δω το παιδί μου να πη-γαίνει στη φωτιά το χειμώνα επειδή κρυώνει και να το αφήσω. Διότι δεν καταλαβαίνει. Θα πάθει εγκαύματα και θα υποφέρει. Πρέπει να το εμποδίσω. Αγάπη δε σημαίνει να μη νουθετεί ο γο-νέας -και κατ' επέκταση ο Ιερέας Ποιμένας- το παιδί του για να μη το στεναχωρήσει. Τότε πως και πότε θα διορθωθεί; Το ίδιο έπραξε και ο π. Νεκτάριος αφήνοντας αυτό το σημείωμα, όχι στους ασθενείς και ανήμπορους, αλλά μόνο σ' αυτούς που είχαν αυτή τη δυνατότητα να το κάνουν. Αυτό το αποσιωπά η κα Πε-τροπούλου. Σκόπιμα; δεν ξέρω.

     Η αγάπη στην Εκκλησία μας εκφράζεται και ερμηνεύεται και με τον έλεγχο με σκοπό την διόρθωση. Γι' αυτό και ο Χριστός μας πήρε το μαστίγιο και έδιωξε τους ασεβείς από το ναό του Θεού για να τους διορθώσει την ασέβεια και να μετανοήσουν. Από αγάπη το έκανε. Ο απ. Παύλος τι μας λέει: "αὐτοί γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καί τοῖς οὖσι μετ' ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖραι αὖται" Πραξ. κ΄34, δηλαδή τις βιοποριστικές ανάγκες, όχι μόνο τις δικές μου. αλλά και αυτών που ήταν μαζί μου, εξυπηρέτησαν τα χέρια αυτά. Δείχνοντας τα χέρια του. Σε άλλο σημείο ο ίδιος Από-στολος -επειδή τον αναφέρει η κα. Πετροπούλου- λέει: "εἴτις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι μηδέ ἐσθιέτω..." Β΄ Θεσ. γ΄19, δηλαδή όποιος δεν θέλει να εργασθεί δεν πρέπει να έχει και την απαίτηση να φάει. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά χωρία του απ. Παύλου γι' αυτό το θέμα. Δεν ζήτησε κανένας τόσα χρόνια αντάλλαγμα και ούτε θα ζητήσει της προσφοράς του συσσιτίου αγάπης. Κάνουμε αυτό που μπορούμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Ο π. Νε-κτάριος, οι εθελοντές και οι δωρητές κάνουν ό,τι κάνουν από α-γάπη και μόνο από αγάπη. Διαφορετικά θα μπορούσαν να καθί-σουν σπίτι τους και να ξεκουράζονται.

    Όταν ήρθα πριν πολλά χρόνια στην Αίγινα χάρηκα πολύ στη θέα τόσων πολλών μικρών εκκλησιών. Φαινόμενο που δεν το βλέπεις συχνά σε ένα τόπο. Δείχνει όμως την ευσέβεια των κατοί-κων του τόπου αυτού. Χαιρόμουν ιδιαιτέρως όταν έβλεπα οικο-γένειες με μικρά παιδιά γονείς παππούδες και γιαγιάδες όλοι μαζί να αναλαμβάνουν τον καθαρισμό το βάψιμο και γενικότερα την ευπρέπεια ενός τέτοιου Ναού.

    Γι' αυτό λυπήθηκα πολύ και σας κουράζω με αυτά που γράφω. Τα γράφω από αγάπη, κυρίως προς την κα Νέλλη, διότι πιστεύω ότι παρασύρθηκε κι εκείνη από την αγάπη της προς τον πάσχο-ντα αδελφό μας. Εύχομαι ολόψυχα ο Άγιός μας ο Άγιος Νεκτάρι-ος που είναι και ο προστάτης του συσσιτίου Αγάπης και όλων μας, να μας φωτίζει να έχουμε πάντοτε θυσιαστική αγάπη και να την εκφράζουμε σωστά, όχι όπως θέλουμε εμείς αλλά όπως θέλει ο Χριστός μας και ή Εκκλησία. Τελειώνω με τα λόγια του σοφού λαού μας.

" Όποιος με αγαπάει με κάνει και κλαίω".