ΟΥΚΡΑΝΙΑ. ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ

 

Η κατά Αλεξάντερ Ντούγκιν αποτύπωση 

Ένας χρόνος έχει περάσει από την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης. Αν αρχικά ήταν μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση, είναι πλέον σαφές ότι η Ρωσία έχει βρεθεί σε έναν πραγματικό και δύσκολο πόλεμο. Όχι μόνο με την Ουκρανία - ως καθεστώς και όχι ως λαό (εξ ου και η αρχική έκκληση για πολιτική αποναζοποίηση), αλλά και με τη συλλογική Δύση, δηλαδή ουσιαστικά με το μπλοκ του ΝΑΤΟ (με εξαίρεση την ειδική θέση της Τουρκίας και της Ουγγαρίας που επιδιώκουν να παραμείνει ουδέτερη στη σύγκρουση - οι υπόλοιπες χώρες της Συμμαχίας συμμετέχουν στον πόλεμο στο πλευρό της Ουκρανίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο).

Αυτή η χρονιά του πολέμου κατέρριψε πολλές ψευδαισθήσεις που είχαν όλες οι πλευρές στη σύγκρουση.

Πού έκανε λάθος η Δύση;

Η Δύση, που ήλπιζε στην αποτελεσματικότητα της χιονοστιβάδας των κυρώσεων που επιβλήθηκαν στη Ρωσία και τον σχεδόν πλήρη αποκλεισμό της από το κομμάτι της παγκόσμιας οικονομίας, πολιτικής και διπλωματίας που ελέγχεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, απέτυχε. Η ρωσική οικονομία αντιστάθηκε, δεν υπήρξαν εσωτερικές διαμαρτυρίες και η θέση του Πούτιν όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκε, αλλά ενισχύθηκε. Δεν ήταν δυνατό να αναγκαστεί η Ρωσία να σταματήσει τη στρατιωτική δράση, να επιτεθεί στη στρατιωτική και τεχνική υποδομή της Ουκρανίας ή να αποσύρει την απόφασή της να προσαρτήσει νέες οντότητες. ούτε υπήρξε εξέγερση των ολιγαρχικών των οποίων τα περιουσιακά στοιχεία κατασχέθηκαν στη Δύση. Η Ρωσία επέζησε, παρόλο που η Δύση πίστευε σοβαρά ότι θα έπεφτε.

Από την αρχή της σύγκρουσης, η Ρωσία, συνειδητοποιώντας ότι οι σχέσεις με τη Δύση καταρρέουν, έκανε μια απότομη στροφή προς τις μη δυτικές χώρες -κυρίως την Κίνα, το Ιράν, τα ισλαμικά κράτη, αλλά και την Ινδία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική - σαφώς και αντίθετα. επιβεβαιώνοντας την αποφασιστικότητά της να οικοδομήσει έναν πολυπολικό κόσμο. Εν μέρει, η Ρωσία, ενώ ενίσχυε την κυριαρχία της, το έχει ήδη κάνει στο παρελθόν, αλλά διστακτικά, ασυνεπώς, επιστρέφοντας συνεχώς στην προσπάθεια να ενσωματωθεί στην παγκόσμια Δύση. Τώρα αυτή η ψευδαίσθηση έχει τελικά διαλυθεί και η Μόσχα δεν έχει άλλη επιλογή από το να ριχτεί με τα μούτρα στην οικοδόμηση μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης. Αυτό έχει ήδη αποφέρει κάποια αποτελέσματα, αλλά είμαστε μόνο στην αρχή του ταξιδιού.

Τα σχέδια της Ρωσίας έχουν αλλάξει σημαντικά

Ωστόσο, δεν έχουν πάει όλα όπως θα έπρεπε. Προφανώς το σχέδιο ήταν να χτυπήσει ένα γρήγορο και θανατηφόρο χτύπημα κατά της Ουκρανίας, να σπεύσει να πολιορκήσει το Κίεβο και να αναγκάσει το καθεστώς Ζελένσκι να συνθηκολογήσει, χωρίς να περιμένει την Ουκρανία να επιτεθεί στο Ντονμπάς και στη συνέχεια στην Κριμαία, που προετοίμαζε η Δύση με το πρόσχημα. μιας επίσημης συμφωνίας για τις συμφωνίες του Μινσκ και με την ενεργό υποστήριξη των παγκοσμιοποιητικών ελίτ - Σόρος, Νούλαντ, ο ίδιος ο Μπάιντεν και το υπουργικό συμβούλιο του. Το σχέδιο ήταν τότε να φέρει έναν μετριοπαθή πολιτικό (όπως ο Medvedchuk) στην εξουσία και να αρχίσει να αποκαθιστά τις σχέσεις με τη Δύση (όπως μετά την επανένωση με την Κριμαία). Δεν είχαν προγραμματιστεί σημαντικές οικονομικές, πολιτικές ή κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Όλα έπρεπε να παραμείνουν όπως πριν.

Ωστόσο, αυτό δεν ίσχυε καθόλου. Μετά τις πρώτες πραγματικές επιτυχίες, προέκυψαν κάποιοι λανθασμένοι υπολογισμοί στον στρατηγικό σχεδιασμό της όλης επιχείρησης. Ο στρατός, η ελίτ και η κοινωνία δεν ήταν έτοιμοι για μια σοβαρή αντιπαράθεση, ούτε με το ουκρανικό καθεστώς ούτε με τη συλλογική Δύση. Η επίθεση σταμάτησε μπροστά στην απελπισμένη και σκληρή αντίσταση ενός αντιπάλου με πρωτοφανή υποστήριξη από τη στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ. Το Κρεμλίνο μάλλον δεν έλαβε υπόψη ούτε την ψυχολογική ετοιμότητα των Ουκρανών Ναζί να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, ούτε την έκταση της δυτικής στρατιωτικής βοήθειας.

Επιπλέον, δεν έλαβε υπόψη τις επιπτώσεις της 8χρονης εντατικής προπαγάνδας, η οποία εμφύτευε με τη βία τη ρωσοφοβία και τον ακραίο υστερικό εθνικισμό σε ολόκληρη την ουκρανική κοινωνία μέρα με τη μέρα. Ενώ το 2014, η συντριπτική πλειονότητα της ανατολικής Ουκρανίας (Novorossia) και ο μισός πληθυσμός της κεντρικής Ουκρανίας ήταν θετικά διατεθειμένοι προς τη Ρωσία, αν και όχι τόσο ριζικά «υπέρ» όσο οι κάτοικοι της Κριμαίας και του Ντονμπάς, μέχρι το 2022 αυτή η ισορροπία είχε αλλάξει - Το επίπεδο μίσους προς τους Ρώσους αυξήθηκε σημαντικά και οι φιλορωσικές συμπάθειες καταστάλθηκαν βίαια - συχνά μέσω άμεσης καταστολής, βίας, βασανιστηρίων και ξυλοδαρμών. Σε κάθε περίπτωση, οι ενεργοί υποστηρικτές της Μόσχας στην Ουκρανία έγιναν παθητικοί και εκφοβισμένοι, ενώ οι διστακτικοί τάχθηκαν στο πλευρό του ουκρανικού νεοναζισμού, ενθαρρυμένοι από τη Δύση (για καθαρά πραγματιστικούς και γεωπολιτικούς σκοπούς).

Μόλις ένα χρόνο αργότερα, η Μόσχα συνειδητοποίησε τελικά ότι δεν επρόκειτο για Ειδική Στρατιωτική Επιχείριση, αλλά για πραγματικό πόλεμο.

Η Ουκρανία ήταν έτοιμη

Η Ουκρανία ήταν πιο έτοιμη από οποιονδήποτε άλλον για τις ενέργειες της Ρωσίας, για τις οποίες άρχισαν να συζητιούνται το 2014, όταν η Μόσχα δεν είχε καν την πιο απόμακρη πρόθεση να επεκτείνει τη σύγκρουση και να επανενωθεί με την Κριμαία. Αν το καθεστώς του Κιέβου εξεπλάγη με κάτι, ήταν οι στρατιωτικές αποτυχίες της Ρωσίας που ακολούθησαν τις αρχικές επιτυχίες. Αυτό ενίσχυσε πολύ το ηθικό της ουκρανικής κοινωνίας, που είχε ήδη διαποτιστεί από την αχαλίνωτη ρωσοφοβία και τον εξυψωμένο εθνικισμό. Κάποια στιγμή, η Ουκρανία αποφάσισε να πολεμήσει σοβαρά τη Ρωσία μέχρι το τέλος. Το Κίεβο - δεδομένης της μεγαλειώδους στρατιωτικής βοήθειας της Δύσης - πίστεψε στην πιθανότητα νίκης και αυτό έγινε ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην ουκρανική ψυχολογία.

Το μόνο πράγμα που αιφνιδίασε το καθεστώς του Κιέβου ήταν ένα προληπτικό χτύπημα της Μόσχας, της οποίας η ετοιμότητα θεωρήθηκε από πολλούς ως μπλόφα. Η Ουκρανία είχε σχεδιάσει να ξεκινήσει στρατιωτική δράση στο Ντονμπάς όπως είχε προετοιμαστεί, πεπεισμένη ότι η Μόσχα δεν θα επιτεθεί πρώτη, αλλά το καθεστώς του Κιέβου είχε επίσης προετοιμαστεί πλήρως να αποκρούσει μια πιθανή επίθεση, η οποία θα ακολουθούσε σε κάθε περίπτωση (κανείς δεν είχε αυταπάτες Αυτό). Για οκτώ χρόνια, εργάστηκε σταθερά για να ενισχύσει αρκετές γραμμές άμυνας στο Donbass, όπου αναμένονταν οι κύριες μάχες.

Οι εκπαιδευτές του ΝΑΤΟ προετοίμασαν συνεκτικές και έτοιμες για μάχη μονάδες, χορτάζοντας τις με τις τελευταίες τεχνικές εξελίξεις. Η Δύση δεν δίστασε να χαιρετίσει τη συγκρότηση σωφρονιστικών νεοναζιστικών σχηματισμών που επιδίδονταν σε μαζική τρομοκρατία εναντίον αμάχων στο Ντονμπάς, και εκεί η ρωσική προέλαση ήταν πιο δύσκολη. Η Ουκρανία ήταν έτοιμη για πόλεμο ακριβώς επειδή ήθελε να τον ξεκινήσει από τη μια μέρα στην άλλη.

Η Μόσχα, ωστόσο, το κράτησε μυστικό μέχρι το τέλος, γεγονός που έκανε την κοινωνία να μην είναι αρκετά έτοιμη για αυτό που ακολούθησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Η φιλελεύθερη ελίτ της Ρωσίας κρατήθηκε όμηρος από την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση

Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη όλων ήταν η έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης  για τη φιλοδυτική φιλελεύθερη ελίτ της Ρωσίας. Άλλωστε, σε ατομικό και οιονεί θεσμικό επίπεδο, είχαν ενσωματωθεί βαθιά στον δυτικό κόσμο. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν διατηρήσει τις (ενίοτε γιγαντιαίες) αποταμιεύσεις τους στη Δύση και συμμετείχαν ενεργά σε συναλλαγές τίτλων και χρηματιστηριακές συναλλαγές. Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση ουσιαστικά έθεσε αυτήν την ελίτ σε κίνδυνο ολοκληρωτικής καταστροφής.

Και στην ίδια τη Ρωσία, αυτή η συνήθης πρακτική έγινε αντιληπτή από πολλούς ως προδοσία των εθνικών συμφερόντων. Οι Ρώσοι φιλελεύθεροι, λοιπόν, δεν πίστευαν μέχρι το τέλος ότι η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση  θα ξεκινήσει και, όταν ξεκίνησε , άρχισαν να μετρούν τις μέρες μέχρι να τελειώσει. Έχοντας μετατραπεί σε έναν μακρύ και παρατεταμένο πόλεμο με αβέβαιο αποτέλεσμα, η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση ήταν μια καταστροφή για ολόκληρο το φιλελεύθερο τμήμα της άρχουσας τάξης.

Μέχρι στιγμής, ορισμένα μέλη της ελίτ έχουν κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να σταματήσουν τον πόλεμο (με οποιονδήποτε όρο), αλλά ούτε ο Πούτιν, ούτε οι μάζες, ούτε το Κίεβο, ούτε καν η Δύση, που έχει παρατηρήσει την αδυναμία της Ρωσίας, βυθίστηκε κάπως στη σύγκρουση, και θα πάει μέχρι τέλους στην αντιληπτή αποσταθεροποίησή της.

Κυμαινόμενοι σύμμαχοι και ρωσική μοναξιά

Πιστεύω ότι και οι φίλοι της Ρωσίας έχουν απογοητευτεί κάπως από τον πρώτο χρόνο της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης. Πολλοί πιθανώς πίστευαν ότι οι στρατιωτικές της δυνατότητες ήταν τόσο σημαντικές και καλά βαθμονομημένες που η σύγκρουση με την Ουκρανία θα έπρεπε να είχε επιλυθεί με σχετική ευκολία. Για πολλούς, η μετάβαση σε έναν πολυπολικό κόσμο φαινόταν ήδη μη αναστρέψιμη και φυσική, και τα προβλήματα που αντιμετώπισε η Ρωσία στην πορεία έφεραν τους πάντες πίσω σε ένα πιο προβληματικό και αιματηρό σενάριο.

Φαινόταν ότι οι δυτικές φιλελεύθερες ελίτ ήταν έτοιμες να πολεμήσουν σοβαρά και απελπισμένα για να διατηρήσουν τη μονοπολική τους ηγεμονία, μέχρι την πιθανότητα ενός πλήρους κλίμακας πολέμου με την άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ και ακόμη και μιας πλήρους κλίμακας πυρηνική σύγκρουση. Η Κίνα, η Ινδία, η Τουρκία και άλλες ισλαμικές χώρες, καθώς και τα κράτη της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, σίγουρα δεν ήταν προετοιμασμένα για μια τέτοια εξέλιξη. Είναι ένα πράγμα να προσεγγίζουμε τη Ρωσία ειρηνικά, ενισχύοντας σιωπηρά την κυριαρχία της και χτίζοντας μη δυτικές (αλλά όχι και αντιδυτικές!) περιφερειακές και διαπεριφερειακές δομές. Είναι εντελώς διαφορετικό να μπαίνεις σε μετωπική σύγκρουση με τη Δύση. Επομένως, με τη σιωπηρή υποστήριξη των υποστηρικτών της πολυπολικότητας (και ιδιαίτερα με τις φιλικές πολιτικές της Κίνας, την αλληλεγγύη του Ιράν και την ουδετερότητα της Ινδίας και της Τουρκίας), η Ρωσία ουσιαστικά έμεινε μόνη σε αυτόν τον πόλεμο με τη Δύση.

Όλα αυτά έγιναν εμφανή ένα χρόνο μετά την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης.