Η τραγωδία στα Τέμπη κλείνει ένα κύκλο 50 ετών μεταπολίτευσης. Στα Τέμπη χάθηκε η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Ένα πολιτικό σύστημα που το μόνο που έχει προσφέρει είναι να παραμείνει στην εξουσία "κι όπου βγει."
Η ναυτική τραγωδία στην Πάρο το 2000 (με 81 νεκρούς) , οι πυρκαγιές στην Ηλεία και στην Εύβοια το 2007 (με 84 νεκρούς) οι πλημμύρες στην Μάνδρα το 2017 (με 24 νεκρούς) η φωτιά στο Μάτι το 2018 (με 103 νεκρούς) αποτελούν την λιτανεία της ανικανότητας με τελευταίο σταθμό τα Τέμπη (με 57 νεκρούς).
Σε εθνικό επίπεδο, ο απολογισμός της πολλά υποσχόμενης μεταπολίτευσης ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου, το εξευτελιστικό ευχαριστήριο στις ΗΠΑ για τα Ίμια και το ξεπούλημα της εθνικής ταυτότητας στις Πρέσπες.
Σε οικονομικό επίπεδο, το σοβιετικής έμπνευσης σύνταγμα του 1975 έθεσε τα θεμέλια ενός υδροκέφαλου κράτους με τεράστιο δημόσιο τομέα και ισχυρά εργατικά συνδικάτα . Αποτέλεσμα η αποβιομηχάνιση της χώρας ,η χρεωκοπία ο διωγμός ενός δυναμικού στοιχείου 500.000 νέων στο εξωτερικό.
Ότι δεν διώχνουμε το σκοτώνουμε.
Οι πολύνεκρες τραγωδίες δεν ήταν απλά ανθρώπινα λάθη αλλά η αποτυχία της χώρας να εκσυγχρονιστεί και να συγκλίνει στο δυτικό πρότυπο. Ο άδικος θάνατος των νέων είναι αποτέλεσμα της αδηφαγίας, του αμοραλισμού και της χυδαιότητας όχι ενός αλλά πολλών. Είναι η ταυτότητα του πελατειακού κράτους και του τρόπου με τον οποίο η Ελληνική κοινωνία, τα μικροσυμφέροντα συναλλάσσονται με σκοπό να μην αλλάξει τίποτα.
.Το ιστορικό υπόβαθρο.
Μετά την αναγέννηση η "φωτισμένη" πλέον Ευρώπη δεν μπορούσε να ανεχτεί η κοιτίδα του Ελληνικού πνεύματος να βρίσκεται στα χέρια των βάρβαρων και αλλόθρησκων Οθωμανών. Ο Ελληνισμός της διασποράς βρήκε πρόσφορο έδαφος για να προωθήσει την απελευθέρωση της Ελλάδος και την δημιουργία Ελληνικού κράτους. Η ιδέα ήταν η δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους βασισμένο στα Δυτικά πρότυπα. Η επιλογή ως "Αρχή" του Ελληνικού κράτους του Καποδίστρια, του Όθωνα και του Γεωργίου Α δεν ήταν καθόλου τυχαία καθώς επρόκειτο για τα πλέον καλά δικτυωμένα πρόσωπα της εποχής τους. Η ίδρυση και επέκταση της σημερινής Ελλάδος αποτελεί τρανή απόδειξη.
Μόνο που το δυτικό πρότυπο στηρίζεται στο προτεσταντικό ήθος που δίνει μεγάλη έμφαση στην ατομική ευθύνη. Ο κάθε πολίτης στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και όχι σε κάποιο πελατειακό σύστημα.
Η Ελληνική πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική . Βασικός πυρήνας είναι η οικογένεια, το ευρύτερο σόι, και η φάρα. Αυτός ο κύκλος σχέσεων υπήρχε από τα βυζαντινά χρόνια και επικράτησε επί τουρκοκρατίας. Η κεντρική εξουσία δεν ασχολείτο με τα τοπικά θέματα. Τα τοπικά θέματα αφορούσαν τις κοινότητες όπου κάποια άτομα είχαν ηγετικό ρόλο στην τοπική διοίκηση. Για την λειτουργία του τόπου και για κοινωφελή έργα, κάθε άνδρας ήταν υποχρεωμένος να εργάζεται τέσσερις μέρες τον χρόνο. Την οργάνωση , την είσπραξη των φόρων και την απόδοσή τους στην κεντρική εξουσία είχαν οι προύχοντες και οι προεστοί. Καθένας εξ αυτών είχε υπό την προστασία του μερικές εκατοντάδες οικογένειες τις οποίες προστάτευε και από τις οποίες αντλούσε την δύναμή του. Από την πλευρά τους οι οικογένειες αυτές αισθάνονταν μια ασφάλεια έχοντας την προστασία του προεστού τους,
Όταν έγινε η επανάσταση του 1821 επικρατούσε αυτό το καθεστώς. Μόνο που τώρα μια άλλη ομάδα, των ενόπλων που ηγήθηκαν της επανάστασης πρόσφεραν και αυτοί προστασία. Ο εμφύλιος που ακολούθησε μεταξύ των ονομαζόμενων στρατιωτικών και των ονομαζόμενων πολιτικών έγινε επειδή αυξήθηκαν οι προύχοντες και ήρθαν σε σύγκρουση. Ο εμφύλιος αυτός είχε τρεις γύρους. Το 1824 είχε δύο γύρους και ένα γύρο το 1830-33.
Χαρακτηριστικό του νέου κράτους ήταν η κατάληψη της εξουσίας από τους παλιούς προύχοντες που ήταν οι παλαιοί προστάτες και τους εκ πλαγίου δρόμου προύχοντες που ήταν οι ένοπλοι οι οποίοι είχαν πάρει ισχυρή θέση. Δημιουργήθηκε ένα κράτος το οποίο ο πολίτης δεν το συμπαθεί, δεν το εμπιστεύεται αλλά από το οποίο ζητάει κάθε προστασία και το εκβιάζει για να πετύχει τον σκοπό του που είναι το συμφέρον αυτού και της οικογένειάς του και όχι του συνόλου.
Αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει η αίσθηση του συνόλου. Ο καθένας λειτουργεί ως μονάδα. Συνδιαλέγεται με τους ισχυρούς τους οποίους ταυτοχρόνως απορρίπτει αλλά πέφτει στα πόδια τους για αυτό το οποίο θέλει να πετύχει. Έχει δημιουργηθεί μια βάση δειλή, θρασύδειλη και κοινωνικά νοσηρή. Η απόλυτη έκφραση του "πάμε κι όπου βγει".
Αρχή και Αρχή-δια.
Η Ελλάδα έφτασε στα σημερινά της σύνορα στηριζόμενη σε "Αρχές".
Η σύγκριση με το Δυτικό Πρότυπο και ο εκσυγχρονισμός του κράτους σταμάτησαν όταν οι "Αρχές" δολοφονήθηκαν (Καποδίστριας) ή απομακρύνθηκαν (¨Οθων, Κωνσταντίνος) και την θέση τους πήραν αρχή-δια που προώθησαν το πελατειακό κράτος "καθ εικόνα τους και ομοίωση".
Στην ρήση "πάμε κι όπου βγει" δεν υπάρχει αύριο. Το είδαμε στα Τέμπη. Στα Τέμπη δεν συγκρούστηκαν απλά δύο τρένα. Συγκρούστηκε και εκτροχιάστηκε το νοσηρό αφήγημα της μεταπολίτευσης
Το δίλημμα "Αρχή" ή Αρχή-δια παραμένει.
1 σχόλιο:
πεστα Γιωργο!
Δημοσίευση σχολίου