Ο Τραμπ μπαίνει στην σκηνή και οι πολιτικοί ως άλλες κατσαρίδες τρέχουν να κρυφτούν. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το άρθρο που ακολουθεί.
Προανακριτική για την Ουκρανία! Του Μανώλη Κοττάκη
"Η αποκατάσταση των σχέσεων Αμερικής – Ρωσίας και η δρομολόγηση της τελικής λύσης του εδαφικού καθεστώτος της Ουκρανίας αποτελούν πολύ μεγάλη ήττα για τη Δύση των Δημοκρατικών και των πολιτικών παραρτημάτων τους στην Ευρώπη. Πολύ μεγάλη ήττα για την προπαγάνδα τους στην Ευρώπη και τον «μακαρθισμό» νέου τύπου. Πολύ μεγάλη ήττα και για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Η σωστή πλευρά της Ιστορίας έχασε. H Kομισιόν, στην έδρα των οποίας στις Βρυξέλλες ανεμίζει η ουκρανική σημαία ακόμα και σήμερα, έχασε. Η Ελλάς έχασε. Και δεν έχασε απλώς επειδή μετείχε με φανατισμό ανόητου στο στρατόπεδο των ηττημένων. Έχασε γιατί βγαίνει ζημιωμένη, με το γόητρό της πληγωμένο και τις προσβάσεις της στη νέα εξουσία των ΗΠΑ για την ώρα περιορισμένες.
Δεν ενεπλάκημεν απλώς – κατέστημεν η ανόητη εμπροσθοφυλακή. Διαρρήξαμε σχέσεις και δεσμούς δεκαετιών με φίλες χώρες. Επιτεθήκαμε προσωπικά σε ηγέτη χώρας με την οποία μας δένουν ιστορικοί πολιτισμικοί δεσμοί. Ζητήσαμε την παραπομπή του στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αλλά για άλλους, που φέρεται ότι εξόντωσαν μωράκια, δεν τολμήσαμε. Κάναμε την απρέπεια να αποκλείσουμε τη ρωσική αντιπροσωπία από τους εορτασμούς για τη ναυμαχία του Ναβαρίνου στη Μεσσηνία. Κυνηγήσαμε τα Μπαλέτα Μπολσόι.
Δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός μας επί των Εξωτερικών ότι οι οικονομικές κυρώσεις εις βάρος της Ρωσίας έχουν στόχο την πρόκληση λαϊκής εξέγερσης και την ανατροπή του Πούτιν. Ομολογήσαμε σε επίπεδο πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον, σε δημόσια συνομιλία του με την αναπληρώτρια γενική γραμματέα του ΝΑΤΟ, ότι «αδυνατίσαμε την αμυντική μας ικανότητα για να βοηθήσουμε με όπλα την Ουκρανία».
Πειθαρχήσαμε στις υποδείξεις και δεν ανακηρύξαμε ΑΟΖ, δεν εξορύξαμε τους υδρογονάνθρακές μας, διώξαμε την Total και την Chevron προ διετίας, και δεν επεκταθήκαμε στα 12 μίλια για να υπηρετήσουμε βλακωδώς την πράσινη πολιτική των Δημοκρατικών.
Χειροκροτούσαμε κάθε μέρα τα fake news ότι οι ολιγάρχες ρίχνουν τον Πούτιν, ο στρατός ρίχνει τον Πούτιν, ο λαός ρίχνει τον Πούτιν, και τελικώς αυτοί που έπεσαν ήταν ο Μπάιντεν, ο Σολτς και προσεχώς ο Μακρόν και η Ούρσουλα. Υπήρξαμε τελικώς οι άθλιοι των αθλιοτέρων"...
2 σχόλια:
Ποτέ οι επιλογές των κυβερνώντων κομάτων της εξουσίας δεν έφεραν την Ελλάδα σε τόση απομόνωση με τη μονόπατη πολιτική τους υπέρ των ηττημένων και τις αήθεις κακολογίες τους των νυν μεγάλων. Τα κόμματα σχεδόν όλα είναι άσχετα προς τις σημερινές ευθυγραμμίσεις. Οι πολιτευόμενοι πρέπει να ανασυνταχθούν σε ένα μεγάλο πατριωτικό μέτωπο και αναπόφευκτα σε ένα ή περισσότερα διεθνιστικά. Ο πρωθυπουργός να παραιτηθεί και φεύγοντας να πάρει μαζί του την ευθύνη για τα Τέμπη. Να ανοίξει ο δρόμος για πρωθυπουργό από τον πατριωτικό χώρο.
στις 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022.
«Η Δικαιοσύνη, η ανεξαρτησία της και οι όψιμοι υποστηρικτές της.»
της Θωμαίτσα Πατρώνα, ε.τ. πρόεδρος εφετών
Υπηρετώντας επί 38 συναπτά έτη στο δικαστικό σώμα, το έργο «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» το έχω δει να παίζεται πολλές φορές. Άλλοτε ως τραγωδία, άλλοτε ως κωμωδία και άλλοτε ως παρωδία!
Εσχάτως, ενόψει σημαντικών υποθέσεων που εκκρεμούν, ξανά στη «σέντρα» η Δικαιοσύνη.
Άδικα; Όχι. Δικαίως θα απαντήσω.
Κι’ αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η εκτελεστική εξουσία ουδέποτε αποδέχθηκε την Δικαιοσύνη ως ανεξάρτητη, τρίτη, εξουσία. Την αντιμετώπιζε πάντοτε ως δεκανίκι της και την εργαλειοποιούσε κατά τα συμφέροντά της.
Βεβαίως την ευχέρεια αυτή της την παρείχαν δικαστές, πρόθυμοι να συνεργασθούν και να την συνδράμουν, με το «αζημίωτο» πάντοτε.
Τέτοιοι δικαστές αδιαφορούσαν και αδιαφορούν παντελώς για τις συνέπειες των ενεργειών τους αυτών επί του κύρους και της αξιοπιστίας της Δικαιοσύνης στα μάτια των Ελλήνων πολιτών.
Παρά την στάση τους αυτή, ωστόσο κόπτονται οψίμως για το κύρος και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, μολονότι κατά την πολύχρονη υπηρεσία τους στο θεσμό οι ίδιοι έδωσαν αντίθετα «δείγματα γραφής» και επέδειξαν συμπεριφορές που έτρωσαν το κύρος της Δικαιοσύνης και την υποβίβασαν στη συνείδηση των πολιτών. Αν μη τι άλλο, αυτό συνιστά ύβρι.
Απευθυνόμενοι λοιπόν σ’ αυτούς, θα τους παρακαλούσα να αφήσουν να αγωνιούν, να οργίζονται, ακόμη και να ντρέπονται για τα τεκταινόμενα στο χώρο της Δικαιοσύνης, εκείνους τους δικαστικούς λειτουργούς που διακρίθηκαν και διακρίνονται για το ήθος, την συνέπεια, την αμεροληψία και την εργατικότητά τους.
Σε πραγματικούς δικαστές που δεν αναλώθηκαν και δεν αναλίσκονται σε δημόσιες σχέσεις και δεν διήνυσαν ούτε διανύουν «υπόγειες διαδρομές».
Η πλειονότητα των εντίμων δικαστών δεν έχει ανάγκη αυτόκλητων υπερασπιστών.
Το Μεγάλο πρόβλημα στην Δικαιοσύνη εντοπίζεται σε μερίδα δικαστών που έχουν στρεβλά πρότυπα δικαστών του παρελθόντος και του παρόντος που το μόνο τους μέλημα ήταν το κτίσιμο επωφελούς καριέρας και όχι να υπηρετήσουν με συνέπεια την Δικαιοσύνη και κατ’ επέκταση τον Έλληνα πολίτη.
Η Μεγάλη Αλήθεια που πρέπει να λεχθεί και σίγουρα θα ενοχλήσει είναι ότι η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία διάκειται πάντα ευμενώς και προωθεί τους τείνοντας ευήκοα ώτα και πρόθυμους να συνεργαστούν δικαστές. Αυτοί τους είναι «χρήσιμοι».
Δικαστές με «τυφλότητα», «κωφότητα» και άποψη στους σημερινούς καιρούς δεν είναι αρεστοί.
Οι όποιες αντεγκλήσεις και διαξιφισμοί των κομμάτων στο πολιτικό σκηνικό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αγώνας για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη Δικαιοσύνη.
Δεν ενδιαφέρονται για αυτή, καθαυτή, την ανεξαρτησία της. Εξάλλου, αν αυτός ήταν ο ευσεβής τους πόθος, θα είχαν μεριμνήσει για αναθεώρηση των διατάξεων του Συντάγματος για τον τρόπο ορισμού των ηγεσιών των Ανωτάτων Δικαστηρίων.
Όσο η παθογένεια αυτή θα συνεχίζεται, ξεχάστε την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης!
Δημοσίευση σχολίου