Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ

 

Οι κοινωνίες της Δύσης κατά καιρούς διάγουν περιόδους αμφισβήτησης και ταραχών. Η δεκαετία του ’60 με άξονα το κίνημα διαμαρτυρίας για τον πόλεμο του Βιετνάμ είναι η πιο πρόσφατη.  Οι περισσότεροι των πρωταγωνιστών και των μετεχόντων σε αυτές τις κοινωνικές πολιτικές αναταράξεις στη συνέχεια μεγαλώνοντας έγιναν οικογενειάρχες, επιχειρηματίες, πολιτικοί ενώ κάποιοι όπως οι Κλίντον έφτασαν μέχρι τα ύπατα αξιώματα...

Οι συντηρητικές κοινωνίες τότε ενσωμάτωσαν την αμφισβήτηση και μεταλλάχτηκαν και οι ίδιες...

Η διαφορά αυτή την περίοδο έγκειται στο γεγονός πως οι πρωταγωνιστές και το μεγαλύτερο μέρος των ταραχοποιών είναι άτομα και ομάδες ξένα προς τον δυτικό πολιτισμό και τις αξίες του. Κίνητρο δεν φαίνεται να είναι η αντίσταση στην πρόοδο αλλά το μίσος για τη Δύση, την ιστορία της και τις αξίες της...

Μόνο τα υλικά αγαθά της δεν απορρίπτουν...

Ενδιαφέρον έχει η ερμηνεία που έδωσε ο Γάλλος φιλόσοφος  Πασκάλ Μπρυκνέρ σε μια συνέντευξη στην Le Figaro.

"…Η υπέρβαση των νομίμων ορίων βίας στην οποία υπέπεσε ο αστυνομικός την Τρίτη είναι απλώς ένα πρόσχημα που πυροδότησε ένα παβλοφικό ανακλαστικό.

Είναι μια τέλεια συντονισμένη δραματουργία όπου οι ταραχοποιοί απαντούν σε ένα σενάριο γραμμένο ήδη από το 2005 τουλάχιστον.

Η βία είναι μόνιμη στα προάστια, αποτελεί μέρος του soundtrack της καθημερινότητας, αλλά, με αφορμή αυτό το δράμα, θα μπορέσει να ξεδιπλωθεί με μεγάλη φανφάρα. Οι καλοκαιρινές διακοπές ξεκινούν για τους μικρούς στασιαστές με νύχτες που υπόσχονται να είναι καυτές. Να σημειωθεί ότι όλες οι ζωές δεν είναι ίσες: Ο θάνατος ενός αστυνομικού ή το κάψιμό του από βόμβα μολότοφ δεν προκαλεί ποτέ καμία συγκίνηση, παρά μόνο το χειροκρότημα σε κάποιους που κραυγάζουν "κοιτάξτε τι ωραία που ψήνονται τα κοτόπουλα".

Όπως πάντα σε αυτού του είδους τις αναζωπυρώσεις, οι ανησυχίες για τη διακίνηση ναρκωτικών αναμειγνύονται με την απόρριψη του γαλλικού κράτους σε όλα του τα επίπεδα και έναν μηδενιστικό ίλιγγο που συνίσταται στην καταστροφή του οτιδήποτε προορίζεται να βελτιώνει τη ζωή όλων μας.

Αυτός ο βανδαλισμός, δυστυχώς, δεν αφορά μόνο τα προάστια, τα ίδια έγιναν και στις διαδηλώσεις των "κίτρινων γιλέκων" το 2019, το 2022 και το 2023, στις συντάξεις με τους antifas και άλλους ταραχοποιούς.

Ο πραγματικός εφιάλτης σε αυτή την περίπτωση θα ήταν η συμμαχία των ακροαριστερών οικολόγων Les Soulèvements de la Terre και των ταραξιών των προαστίων, των αντικονφορμιστών παιδιών καλών οικογενειών (bourgeois bohèmes) και των νεοπρολετάριων που θέλουν να ζήσουν μια ως συνήθως αδύνατη να φτάσει στους στόχους της επανάσταση.

Οι τέσσερις μήνες χάους και υστερίας από τους οποίους μόλις βγήκαμε άφησαν το στίγμα τους : η βία είναι μια πυρκαγιά που εξαπλώνεται με εκπληκτικό μιμητισμό. Όσο περισσότερο γίνεται ανεκτή, τόσο περισσότερο γίνεται η μόνη γλώσσα αντιπαράθεσης. Πρώτα χτυπάμε και μετά συζητάμε….".(πηγή)