ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΧΛΑΣ

Είναι κάτι παιδιά που τα βλέπουν όλα ωραία. Όχι πάντα βέβαια. Συνήθως τους είναι λιγάκι δύσκολο να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και κατ επέκταση τους άλλους.
Όταν όμως η φωτιά δώσει φλόγα στο "στριφτό", το βλέμμα ανοίγει , και η γλώσσα τρέχει να προλάβει το από τις αναθυμιάσεις απελευθερωμένο μυαλό.
Ό άλλος δεν είναι πια εμπόδιο, μες την παραζάλη τους φαντάζει ένα τίποτα, κι ο μέγας καλλιτέχνης ξαφνικά θυμάται τα λόγια του, ο τραγουδιστής τον στίχο  του κι ο κιθαρίστας τις νότες του.
περιτριγυρισμένοι στην κάπνα γίνονται "πυθίες", εκφέρουν γνώμη επί παντός επιστητού, κι να δεν συμφωνείς μαζί τους , απειλούν.
Όλα αυτά μέχρι το ξεραμένο φύλο του φυτωρίου γίνει στάχτη. Και τότε το θέατρο σβήνει και ο τραγικός θεατρίνος επανέρχεται σε αυτό που ήταν πάντα " ένα τίποτα".
Τραγικότεροι όμως όλως είμαστε εμείς.
Τους βλέπουμε σε κοινή θέα και σιωπούμε, ακόμα κι όταν ο καθηγητής πασάρει το τετράφυλλο στο μαθητή.
Ίσως η αντίδρασή μας να έχει αμβλυνθεί γιατί πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάτι άλλο, ένα απλό τσιγάρο.
ίσως όμως γιατί πολύ απλά είμαστε αδιάφοροι
και ο κύκλος των χαμένων παιδικών ζωών που βλέποντας την γενική αδιαφορία πιστεύουν ότι αυτό είναι το σωστό, συνεχίζεται.
Πάντα με την δική μας νομιμοποίηση και την αδιαφορία των αρχών.