ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ ή ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΘΝΗΣΚΟΥΣΑΣ Γ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

Δειπνούσαν με στρείδια και χαβιάρι μπελούγκα.

Κότα Γουινέας με σάλτσα βατόμουρου.

Ψητό αρνί με ζελέ μέντας.

Στήθος πάπιας σε κρασί Μαδέρα.

Σολομός με σαντιγί.

Ντελικάτα αρτοσκευάσματα και σαμπάνια...

Τα καλύτερα πιάτα. Τα καλύτερα ποτά.

Σερβίρονται με κομψότητα.

Συνοδεύονται από το απαλό βουητό μιας ζωντανής ορχήστρας,

Και μια ατελείωτη θέα στην ανοιχτή θάλασσα.

Ήταν πολυτέλεια. Ήταν τελειότητα.

Ή έτσι φαινόταν.

Αλλά δεν υπάρχει τίποτα να ζηλέψεις εδώ.

Δεν υπάρχει λόγος να εύχεσαι τον εαυτό σου σε αυτό το τραπέζι.

Επειδή αυτό...

ήταν το τελευταίο δείπνο στον Τιτανικό.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα μπείτε στον πειρασμό να θαυμάσετε τη ζωή κάποιου άλλου—

μια γυαλισμένη φωτογραφία, μια επιμελημένη στιγμή—

θυμηθείτε: είναι απλώς μια σκηνή. Ένα κάδρο.

Και κανείς δεν ξέρει τι ακολουθεί.

Ποια πορεία θα ακολουθήσει.

Ή ποιος θα είναι ο τελικός λογαριασμός.

Όλοι το έχουμε μάθει, ξανά και ξανά:

Η πλουσιότερη ζωή είναι αυτή που ζει αυθεντικά, όχι έμμεσα.

Πρόσεχε το δικό σου πιάτο. Απόλαυσε το δικό σου γεύμα.

Ζήσε το δικό σου ταξίδι—χωρίς να λαχταράς τη θέση κάποιου άλλου στο τραπέζι.

Γιατί μερικές φορές, οι πιο ζηλευτές θέσεις...

είναι αυτές που βρίσκονται πιο κοντά στην άκρη.