CS Lewis. Στοχασμοί επί των Ψαλμών

 

«Το πιο πολύτιμο πράγμα που κάνουν οι Ψαλμοί για μένα είναι ότι εκφράζουν την ίδια χαρά για τον Θεό που έκανε τον Δαβίδ να χορέψει.»

Αυτοί οι ποιητές γνώριζαν πολύ λιγότερους λόγους από εμάς για να αγαπούν τον Θεό. Δεν γνώριζαν ότι τους πρόσφερε αιώνια χαρά· ακόμα λιγότερο ότι θα πέθαινε για να την κερδίσει γι' αυτούς. Κι όμως, εκφράζουν μια λαχτάρα γι' Αυτόν, για την απλή παρουσία Του, η οποία έρχεται μόνο στους καλύτερους Χριστιανούς ή στους Χριστιανούς στις καλύτερες στιγμές τους. Λαχταρούν να ζουν όλες τις μέρες τους στον Ναό, ώστε να μπορούν συνεχώς να βλέπουν «την ωραία ομορφιά του Κυρίου» (27,4). Η λαχτάρα τους να ανέβουν στην Ιερουσαλήμ και να «εμφανιστούν ενώπιον της παρουσίας του Θεού» είναι σαν μια σωματική δίψα (42). Από την Ιερουσαλήμ η παρουσία Του αστράφτει «με τέλεια ομορφιά» (50,2). Χωρίς αυτή τη συνάντηση μαζί Του, οι ψυχές τους είναι ξερές σαν μια άνυδρη εξοχή (63,2). Λαχταρούν να «ικανοποιηθούν με τις απολαύσεις» του οίκου Του (65,4). Μόνο εκεί μπορούν να είναι άνετοι, σαν ένα πουλί στη φωλιά (84,3). Μια μέρα από αυτές τις «απολαύσεις» είναι καλύτερη από μια ζωή που περνάει αλλού (10)...

Εκεί (στους Ψαλμούς)... βρίσκω μια εμπειρία πλήρως θεοκεντρική, χωρίς να ζητώ από τον Θεό κανένα δώρο πιο επειγόντως από την παρουσία Του, το δώρο του Εαυτού Του, χαρούμενο στον ύψιστο βαθμό και αναμφισβήτητα πραγματικό. Αυτό που βλέπω (ας πούμε έτσι) στα πρόσωπα αυτών των παλιών ποιητών μου λέει περισσότερα για τον Θεό που αυτοί και εμείς λατρεύουμε.