«Πρώτα οι άνθρωποι του Σαββάτου, μετά οι άνθρωποι της Κυριακής».

 

Υπάρχει ένα παλιό ρητό στη Μέση Ανατολή που δεν είναι μεταφορά. Είναι ένα πρόγραμμα. Ψιθυρίζει μια υπόσχεση που η Δύση αρνείται να ακούσει: «Πρώτα οι άνθρωποι του Σαββάτου, μετά οι άνθρωποι της Κυριακής».

Για χρόνια, σας έλεγαν ότι η οργή που έκαιγε σε όλη τη Μέση Ανατολή αφορούσε τα σύνορα, ή τους χάρτες, ή τα συγκεκριμένα παράπονα των «Παλαιστινίων». Σας έλεγαν ότι ήταν τοπικό. Σας είπαν ψέματα. Είδα έναν όμορφο πολιτισμό, το δικό μου σπίτι το Ιράν, να ασφυκτιά από αυτήν ακριβώς την ιδεολογία. Ξέρω πώς μοιάζουν τα πρώτα στάδια επειδή έχω ζήσει το τελικό αποτέλεσμα.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Βαυαρία, το πρόγραμμα προχώρησε. Πέντε άνδρες κάθονταν σε ένα δωμάτιο και σχεδίαζαν να οδηγήσουν ένα όχημα μέσα σε μια γεμάτη χριστουγεννιάτικη αγορά. Αυτοί δεν ήταν απελπισμένοι πρόσφυγες που έφευγαν από διώξεις. Ήταν τρεις Μαροκινοί, ένας Σύρος και ένας Αιγύπτιος ιμάμης που χρησιμοποίησαν τον άμβωνα για να απαιτήσουν αίμα.

Ο στόχος τους δεν ήταν μια πρεσβεία ή μια στρατιωτική βάση. Ήταν οικογένειες που έπιναν ζεστή σοκολάτα. Ήταν παιδιά που κοιτούσαν τα φώτα. Δεν σχεδίασαν αυτή τη σφαγή λόγω ενός οικισμού στη Δυτική Όχθη. Την σχεδίασαν επειδή είσαι Χριστιανός, επειδή είσαι κοσμικός και επειδή υπάρχεις.

Ο εβραϊκός λαός είναι απλώς η πρώτη γραμμή άμυνας σε έναν πόλεμο ενάντια στον ίδιο τον πολιτισμό. Όταν αυτή η γραμμή σπάσει, η βία δεν σταματά. Επεκτείνεται. Αν νομίζετε ότι μπορείτε να αγοράσετε ασφάλεια κοιτάζοντας αλλού όταν έρχονται για τους Εβραίους, κάνετε τραγικό λάθος. Όταν τελειώσουν με το Σάββατο, έρχονται για την Κυριακή.

Το να προσκαλέσετε αυτή την ιδεολογία στο σπίτι σας και να την ονομάσετε ποικιλομορφία δεν είναι ανοχή. Δεν είναι πολυπολιτισμικότητα. Είναι μια αργή, αγωνιώδης αυτοκτονία.